W idealnym świecie formacje realizują się za każdym razem, nie istnieją fałszywe wybicia, nasze pozycje zyskują niemal od razu, i nie pojawiają się nagłe zmiany kierunku naszych pozycji. Idealny świat istnieje, gdzieś tam….
W rzeczywistości, po ruchu zgodnym z naszymi oczekiwaniami mogą nastąpić niespodziewane zwroty, by wybić pozycję na stopie lub trwa przedłużająca się stagnacja w okolicach ceny naszej transakcji.
Przynajmniej 3 powody zadecydowały, że poczułem nieodpartą chęć zrobienia krótkiej analizy indeksu NASDAQ, ale w szerszej perspektywie rynku amerykańskiego.
Dawno już nie publikowałem bieżącego spojrzenia na rynek przez pryzmat wykresów, czas więc nadrobić te straty. Zwłaszcza, że na wykresie WIG20 powstaje formacja niebywale obiecująca.
Co jakiś czas wracam na blogu do rynku ropy, po części dlatego, że sam uważam go za lepszy miernik nastrojów i gospodarki niż giełda.
W klasycznych opisach trend boczny trwający na rynku przez dłuższy czas można określić mianem akumulacji lub dystrybucji. W pierwszym przypadku tzw. silne ręce skupują akcje i w chwili, gdy ich podaż jest już wystarczająco wyczerpana dochodzi do wybicia w górę. Drugi przypadek – dystrybucja, to ten okres, gdy „silne ręce” pozbywają się akcji. Systematycznie następuje ich sprzedaż, bez wielkiego wpływu na ceny, co zapobiega gwałtownemu załamaniu, a wszystko dzięki temu, że wciąż są chętni do zakupów. W chwili, gdy popyt zostaje zaspokojony następuje wybicie w dół.
Ten mój niniejszy wątek analiz A.T. w kontekście algorytmów Jima Simonsa domaga się na finał małego ukoronowania.
Skąd przekonanie wielu inwestorów, że Analiza techniczna nie działa, skoro Jim Simons udowodnił, że można dzięki niej zyskiwać?
Żeby odnaleźć punkt wyjścia dla poniższego tekstu przypomnę konkluzję poprzedniej części:
Pierwszą część tego wątku zakończyłem następującą konstatacją:
Postawię sprawę jasno już na wstępie, żeby nie tracić miejsca i czasu: