Pisaliśmy na Blogach Bossy o zagrożeniu związanym z trafiającymi na rynek fałszywymi, silnie cenotwórczymi informacjami. Inwestorzy w Polsce pamiętają aferę związaną z Chińczykami w Bumechu z 2017 roku. Kilka miesięcy temu śledziliśmy serial komediowy związany z Amerykanami w Ursusie.
Oszuści finansowi mają łatwą pracę, ponieważ ludzie w ogóle nie potrafią rozpoznawać kłamców – wynika z książki Timothy R. Levine`a „Duped: Truth-Default Theory and the Social Science of Lying and Deception”.
Wielu komentatorów uważa, że żyjemy w złotym okresie telewizji. Ja myślę, że żyjemy w złotym okresie oszustw finansowych. Zarówno z punktu widzenia oszustów jak i z punktu widzenia postronnych, zainteresowanych obserwatorów.
W ubiegły czwartek globalne i polskie media finansowe informowały o 98% spadku ceny akcji jednej ze spółek notowanych na giełdzie w Hongkongu. Na dzisiejszej sesji w Hongkongu kurs akcji ArtGo zwyżkował o 117%.
Mam bardzo mieszane uczucia jeśli chodzi o wywiad, jaki został przeprowadzony przez Piotra Zająca z Patrykiem Przeździeckim dotyczącym powstawania i funkcjonowania piramid finansowych w Polsce. Pretekstem do rozmowy był między innymi niedawny komunikat opublikowany przez UOKiK, w którym ostrzega się przed konkretnymi przedsięwzięciami, mogącymi mieć charakter piramid finansowych.
Oj dawno już nie pisałem o Bitcoinie, czy kryptowalutach. Zaś od pierwszego wpisu minęło ponad sześć lat i zmieniło się od tamtej pory wszystko. Przede wszystkim cena – jeden BTC kosztował wówczas 80 dolarów, pojawiły się setki innych kryptowalut, wciąż nie wiadomo kim jest Satoshi Nakamoto, czyli twórca całej idei, technologia blockchain zaczęła być wykorzystywana przez „te paskudne banki”. Nie zmienił się tylko świat pieniądza, tak jak widzieliby to pierwsi rewolucjoniści spod znaku BTC. Kryptowaluty nie stały się powszechnym środkiem płatniczym, raczej były kolejnym aktywem na którym da się zarobić. A to jak pokazuje historia człowieka, wystarczy, żeby przyciągnąć setki zainteresowanych. I wcale nie dlatego, że charakteryzuje się jakąś unikatowością większą od złota, cebulek tulipanów, cukru, wołowiny czy w ostatnich czasach pietruszki. Po prostu – w miarę łatwy dostęp i gwałtowne zmiany ceny budzą w ludziach sny o bogactwie.
Można zidentyfikować dwa odmienne mechanizmy oszustw finansowych. Część oszustw opiera się na ekstremalnie niedorzecznych obietnicach i nawet nie wysila się by wyglądać jak uczciwy biznes inwestycyjny. Część oszustw podszywa się pod typowy biznes inwestycyjny, oferuje konwencjonalne produkty o trochę lepszych parametrach niż w sektorze finansowym. Oczywiście sporo szwindli znajduje się gdzieś pomiędzy tymi dwiema skrajnościami.
Myślę, że jedną z korzyści z globalnego kryzysu finansowego jest zainteresowanie się kina i telewizji tematyką finansową i biznesową. Nie możemy przecież w koło Macieju oglądać historii o budowie narkotykowych imperiów.
Globalna gospodarka rośnie. Zwiększa się poziom zamożności. Kredyty są coraz większe. Dług światowy tym samym również. Konsumpcja szaleje. Plajty i spektakularne oszustwa również utrzymują trend wzrostowy. W przedmowie do książki Big short Michael Lewis pisał, że po napisaniu w 1989 roku Pokera kłamców wydawało się, że upadek Salomon Brothers i kultury chciwości był tak ogromny, że będzie nauczką na przyszłość. Nie był. Kryzys hipoteczny doprowadził do zawirowań, podczas których zastanawiano się, czy to nie koniec systemu finansowego.
Oszustwa inwestycyjne przypominają mało ambitne gatunki filmowe. Na przykład filmy sensacyjne. Niemal w każdym filmie z tego gatunku odnaleźć można definiujące gatunek wątki jak końcowa walka dobrego bohatera z czarnym charakterem i ostateczne zwycięstwo tego pierwszego po przezwyciężeniu chwili słabości. W oszustwach inwestycyjnych także powtarzają się te same wątki. Można odnieść wrażenie, że czyta się tę samą historię z różnymi bohaterami w różnych miejscach.