Przyszedł czas na analizę używanej przez bohatera tego cyklu „opcji atomowej”, czyli czegoś, co na pokazywanym przeze mnie wcześniej wykresie transakcji nie widać, ale komentujący te teksty dodawali do listy potencjalnych błędów.
Nie planowałem ciągu dalszego wpisu porównującego analityków z traderami technicznymi, ale kilka pytań i zarzutów odnośnie pierwszej części skłoniły mnie do zrobienia małej repliki w formie poniższego wpisu.
Nie każdy analityk techniczny musi być traderem, nie każdy trader techniczny musi być analitykiem.
Za nami, to jest za inwestorami z GPW, pełen wrażeń rok 2020. Rok, w którym skończył się marazm na warszawskiej giełdzie, w którym część inwestorów przeżyła w marcu swój pierwszy „koniec świata”, rok ekscesów na małych spółkach i mikro-spółkach, rok wielkiego debiutu Allegro i nieudanej premiery Cyberpunk 2077.
Amatorzy koncentrują się przede wszystkim na zyskach, profesjonaliści na ryzyku.
Optymalna strategia to nie pytanie, „jak wygrać najwięcej”, ale raczej „Jak stracić jak najmniej”.
Pierwsze z tych zdań znalazło się w książce dotyczącej spekulacji na giełdzie – Smarter Trading, Perry Kaufmana, drugie w wywiadzie dla magazynu The New Yorker. Wypowiedział je Chris Ferguson, wyjaśniając strategię gry w pokera. Ferguson zrobił doktorat z informatyki na UCLA, zawodowo zajął się pokerem, wygrywając kilkukrotnie istotne turnieje.
Tytułem wprowadzenia krótka informacja o tym, czego można dowiedzieć się z poniższego wpisu:
W poprzedniej części rozpocząłem zestawienie metod decyzyjnych alternatywnych wobec tych, które przewagę opierają na analizie wstecznej danych i systematycznemu wykorzystaniu zależności w nich znajdowanych (tzw. evidence-based).
A oto puenta tego małego cyklu:
Czy Jesse Livermore, legendarny spekulant sprzed wieku, posiadał przewagę nad rynkiem (rynkowy ‘edge’)?
Możliwość wykorzystania lewara w tradingu to jedno, wyregulowanie go na swoje potrzeby to zupełnie inna kwestia.