ZIRP – czyli polityka zerowych stóp procentowych rozpoczęła się w USA 16 grudnia 2008 roku, a więc w gorącej fazie globalnego kryzysu finansowego. Trwała do końca 2015 roku.
W następnych kilku latach Fed podniósł stopy procentowe do 2,5% ale na początku 2020 roku, gdy zaczęła się pandemia COVID-19 znów obniżył je do zera. Druga tercja ZIRP trwała od marca 2020 do marca 2022 roku. Myślę, że w naszym życiu będziemy świadkami kolejnych tercji ZIRP.
Znamy wszyscy powiedzenie Leca, o tym, jak sięgnął dna i usłyszał pukanie od dołu. Będąc na GPW z zasady śledzi się szerokie spektrum wydarzeń gospodarczych, więc widzi się różne dna i słyszy kilka puknięć od dołu. Bywało, że pukali ludzie, którzy nie powinni, ale to, co dzieje się teraz w Radzie Polityki Pieniężnej jest jakimś nowym pokładem szaleństwa.
Umknął mi interesujący wywiad, którego Stanley Druckenmiller, inwestor znany między innymi z wieloletniej współpracy z Georgem Sorosem, udzielił w połowie kwietnia Bloombergowi. Niniejszy tekst naprawia to niedopatrzenie.
W poprzednim tekście zwróciłem uwagę na trzyczęściowy wywiad z Hughem Hendrym, który przeprowadził Money Week. We wspomnianej rozmowie Hendry dzieli się kilkoma fascynującymi ideami makroekonomicznymi.
Matt King z Citi podsumował rozważania o działaniach czołowych banków centralnych (Fed, ECB, BoJ i BoE) stwierdzeniem: potrzeba około 200 mld dolarów kwartalnie (w postaci wsparcia banków centralnych – T.) by uchronić rynki przed spadkami.
W poprzednim tekście przybliżyłem model, za pomocą którego Ray Dalio, uznawany za najlepszego zarządzającego w sektorze funduszy hedge, analizuje sytuację makroekonomiczną.
Ray Dalio jest uznawany za najlepszego zarządzającego funduszu hedge w historii. Stworzony przez niego w 1975 roku fundusz Bridgewater Pure Alpha przyniósł inwestorom 35,8 mld USD netto (po uwzględnieniu opłat i prowizji) w czasie swojego istnienia.
Drugiego czerwca 2012 roku George Soros powiedział w trakcie wykładu na Festiwalu Ekonomii w Trento, że władze w Europie mają trzy miesiące na naprawienie błędów popełnionych przy konstruowaniu strefy euro i planowaniu działań antykryzysowych i odwrócenie dezintegracyjnych trendów w Europie. Soros dodał, że przez ‘władze’ rozumie przede wszystkim niemiecki rząd i Bundesbank ponieważ w czasie kryzysu to wierzyciele posiadają decydujące zdanie i żadne działanie w Europie nie może zostać przeprowadzone bez zgody Niemiec.
Który bank centralny odpowiada za 52% przyrostu globalnej podaży pieniądza M2 w 2011 roku? Zastanawiam się ilu czytelników udzieli na to pytanie poprawnej odpowiedzi…
Co prawda, uruchomienie programu LTRO przez Europejski Bank Centralny zmniejszyło zagrożenie wystąpienia Lehman-type event w europejskim systemie bankowym ale nie wyeliminowało ryzyka negatywnego szoku ekonomicznego w sektorze finansowym. Kryzys na rynku długu rządowego państw peryferyjnych strefy euro wciąż zagraża europejskiej gospodarce. Co więcej, część gospodarek (Wielka Brytania, Hiszpania) ponownie wkracza w recesję pod ciężarem wewnętrznych problemów fiskalnych i strukturalnych.