Sporo szumu wywołały ostatnie decyzje części bankierów w City o obcięciu sobie premii. W grze jest już opozycyjna do brytyjskich konserwatystów Partia Pracy, która próbuje wzmocnić obecne w społeczeństwie przekonanie, iż sektor finansowy nie zapłacił za kryzys.
W ramach nadrabiania zaległości w filmach dokumentalnych obejrzałem niedawno Enron: The Smartest Guys in the Room (dostępny na You Tube). To dokument z 2005 roku opowiadający historię wzlotu i upadku Enronu – korporacji, która w tym samym roku, w którym Fortune po raz szósty z rzędu ogłosił ją najbardziej innowacyjną firmą w USA ogłosiła największe w historii USA bankructwo (tytuł ten straciła zresztą wkrótce na rzecz WorldCom, który stracił go na rzecz Lehman Brothers)
Z rozrzewnieniem słucham sobie wypowiedzi prezesa GPW o „jakościowo słabych biznesach”, „czyszczeniu rynku” i „podnoszących jego jakość”, bo niestety wygląda na to, że rzeczy, które dla części obserwatorów rynku były oczywiste od momentu powstania NewConnect musiały dopiero zaistnieć, żeby uznał, że faktycznie jest to pewna niedoskonałość.
Chciałbym przybliżyć jeden z elementów taktyki Darvasa, który w książce zajął mikroskopijne miejsce a ja uważam, że wart jest szerszej uwagi.
Podczas gdy w rodzimych mediach finansowych od kilku tygodni czytamy, jak bardzo źle jest w Grecji i jak owa niekorzystna sytuacja wpływa na rynki, te jakby nigdy nic (albo może jak bardzo często) nic sobie z tych obaw nie robią i powoli zyskują na wartości.
Cel jak zwykle ten sam – wolne forum dla tego co nas męczy , co nas zachwyca ostatnio w tym biznesie…
Od połowy 2008 roku argumentuję, że w związku z charakterem kryzysu gospodarczego, który okazał się recesją bilansową (balance sheet recssion), której nieodłącznym elementem jest proces delewarowania sektora prywatnego (w tym sektora finansowego), w globalnej gospodarce nie ma ryzyka podwyższonej inflacji.
Jedna z ostatnich notek na blogach bossy, która wypłynęła spod klawiatury Trystero, wywołała żywą dyskusję. W jej merytoryczne spory o wiarygodność serwisów Zero Hedge wymieszały się z ocenami ostatniego raportu z amerykańskiego rynku pracy.
Ten tekst spodoba się wszystkim. Prawie wszystkim – ale Ci, którym by się mógł nie spodobać zapewne nie czytają tego bloga. Po pierwsze, poniższy wpis potwierdza to o czym wszyscy czytelnicy wiedzą. Po drugie, umożliwia merytoryczne narzekanie na otaczającą nas rzeczywistość. Po trzecie, jest pełen nadziei ponieważ pokazuje, że w Polsce w 2012 roku ciągle jest wiele nisko wiszących owoców do zerwania w dziedzinie prowadzenia pro-wzrostowej polityki gospodarczej.