Pomiędzy rokiem 1946 a 1981 amerykański dług federalny mierzony jako procent amerykańskiego PKB zmniejszył się ze 122% do 32%. Nie może więc dziwić fakt, że okresie zaciętej dyskusji o obecnej dynamice amerykańskiego długu i optymalnym kształcie polityki fiskalnej ten 35-letni okres często przywoływany jest jako przykład skutecznego obniżenia zadłużenia państwa.
W poprzednim wpisie poświęconym długowi, korzystając z pouczającego raportu dwóch ekonomistów Citi – Buitera i Rahbariego, zwróciłem uwagę, analiza zagrożeń związanych z nadmiernym zadłużeniem powinna obejmować wszystkie rodzaje długu, a więc dług publiczny, korporacyjny, gospodarstw domowych oraz dług sektora finansowego.
Willem Buiter, główny ekonomista Citi, oraz Ebrahim Rahbari opublikowali wczoraj 112-stronicowy raport omawiający stan zadłużenia państw rozwiniętych i jego konsekwencje.
W poniedziałkowym wydaniu Parkietu znajduje się interesujący artykuł zatytułowany: Jak reaganomika postawiła USA na nogi.
Gdy pod koniec lutego, po uchwaleniu wartego 130 mld EUR planu pomocowego dla Grecji, szef Komisji Europejskiej Jose Manuel Barroso powiedział, że dla Grecji nie ma innej alternatywy niż sukces pomyślałem sobie o premierze Nevillu Chamberlainie, który w 1938 roku przywiózł z Monachium pokój dla naszego pokolenia.
Wielu komentatorów propaguje tezę, że kryzys zadłużeniowy w strefie euro jest wynikiem nieodpowiedzialnej polityki fiskalnej prowadzonej w przez niektóre rządy państw EMU przez wiele lat przed kryzysem finansowym w 2008 roku.
Analitycy Barclays Capital w raporcie z wtorku, 8 listopada 2011 roku, napisali: rentowność włoskich obligacji osiągnęła nowe maksima i znajduje się na poziomach, które ekonomiści BarCap uznają za nie do udźwignięcia.