Rynek już nie cuchnie

W jednej poprzednich notek na blogu miałem przyjemność odnotować powrót Grecji na międzynarodowe rynki. W komentarzach pojawiły się głosy, które zbiorczo nazwałbym sceptycznymi i znacząco kontrastujące z pytaniem o zbiorowy stan umysłów w pokryzysowej rzeczywistości. Nie mogę zatem odmówić sobie nowego tekstu, w którym odnotujemy kolejny dowód zmiany.

W środę, kilkanaście dni po zbankrutowanej Grecji, na rynek długu powróciła Portugalia, która w zapomnianym już skrócie PIIGS odpowiadała za literkę P. Wczoraj rząd w Lizbonie ulokował na rynku papiery za 750 mln euro z rentownością mniejszą od 3,6 procent przy popycie znacząco większym od oferty. Oczywiście na rynku znów podniosły się głosy, iż popyt nie ma związku z kondycją gospodarki i to wszystko nic więcej niż gra funduszy, które pozycjonują się na peryferyjnym długu pod europejską wersję luzowania ilościowego ze strony EBC. Jak zawsze na rynku, prawda leży gdzieś pośrodku, więc spór na tym polu warto zostawić zwolennikom posiadania racji.

Fakt, iż mamy do czynienia z pewnym trendem pozwala skupić się już na czymś zupełnie innym. Naprawdę godna odnotowania jest zmiana w języku polityków. W równym stopniu przedstawiciele rządu greckiego i portugalskiego powstrzymują się dziś o języka agresji wobec rynków, spekulacji i wrednych bankierów, którzy w najostrzejszej fazie kryzysu rzucili zadłużone po uszy państwa na kolana i domagali się premii adekwatnej do postrzeganego ryzyka. Dziś rynek i wycena długu stają się swoistym glejtem wiarygodności upokorzonych rządów a popyt od spekulantów nie jest grzeszny, jak grzeszny był, gdy wyceny były niższe a rentowności skrajnie wysokie. Gdzieś zniknął język walki z międzynarodową finansjerą, którego nie powstydziliby się najbardziej krewcy propagandziści.

Przyznam, że mam wyjątkowo wyostrzoną wrażliwość na to, co mówią politycy o spekulacji i rynkach a po dwóch dekadach śledzenia tego języka nie jestem w najmniejszym stopniu zaskoczony zmianą. Większość przedstawicieli rządu zachowuje się zwykle tak samo. Kiedy potrzebują zadłużyć kraj i uda się to zrobić niskim kosztem, to jest to ich sukces. Kiedy obniżą wiarygodność mierzoną rentownością ich długu, wyciągają działa, które historia finansowa zna od wieków. Wyjątkiem jest powstrzymywanie się od wątków antysemickich, które w kontekście bankierstwa doskonale opisała H. Arendt w książce „Korzenie totalitaryzmu”. Dlatego nie dziwmy się tej zmianie, w której tak znienawidzone rynki stają się dowodem szlachectwa. Za kilka lat znów staną się korzeniami całego zła a lud i jego przedstawiciele pozostaną na zawsze niewinni.