Wszyscy możemy być Buffettami

Wielu traderów wierzy,  że ujawnienie strategii powoduje, że przestają one działać. Ja tak nie sądzę. Jeśli to co robisz ma dobre podstawy, metoda będzie działać, nawet jeśli poznasz ją w ogólnych zarysach. Zawsze powtarzam, że można opublikować w gazecie zasady działania na rynku – a i tak nikt nie będzie ich przestrzegać. Richard Dennis („Czarodzieje rynku” Jack Schwager)

Richard Dennis i Warren Buffett – dwie odległe konstelacje. Spekulant i inwestor. Technik i fundamentalista. Jeden na rynkach towarowych, drugi na rynku akcji.

Dla krytyków pierwszego ważne mogą być jego słabsze chwile tego na rynku (czyli duże obsunięcie kapitału w 1987 roku, choć nadal klienci mieli zysk) oraz fakt, że już od wielu lat nie jest aktywnym graczem – w sumie handlował na rynkach kilkanaście lat. Ten drugi od lat pięćdziesiątych wciąż jest aktywnym inwestorem. A jednak ich wspólną cechą będzie przemyślane podejście do działania na rynkach, wypracowane przez wiele lat doświadczenia. Na obu świat inwestorów i spekulantów patrzy lub patrzył przez pryzmat wyników i próbował naśladować. Co więcej, w przypadku Dennisa ludzi pociągało jego przekonanie, że można nauczyć zasad spekulacji, żeby „stworzyć” skutecznego inwestora. Z kolei Buffett, ma zbiór swoich zasad, które zostały prawdopodobnie opisane i przeanalizowane na tysiące sposobów, dając złudzenie odtworzenia ich.

Pretekstem do tej notki jest ukazanie się książki, napisanej przez dwóch polskich inwestorów i edukatorów – Przemka Gerschmanna i Tomka Jaroszka – Śladami Warrena Buffetta. Kilka słów i refleksji o niej pozwoliłem sobie zamieścić w oddzielnym wpisie na speculatio.pl, tutaj chciałbym zastanowić się nad tym, jakie szanse ma dowolny z nas (bez względu na to czy jest inwestorem indywidualnym, czy stoi za nim instytucja) w skutecznym skopiowaniu, czy też zastosowaniu się do zasad propagowanych przez Buffetta.

To jest powszechnie znany fakt, opisywany również przez autorów książki – Buffett jest od lat człowiekiem oszczędnym. Bardzo oszczędnym. No dobra, pewnie w wielu innych okolicznościach, można by go nazwać skąpcem. Ten sam dom od lat pięćdziesiątych, samochody zmieniane po wielu latach, niezwracanie uwagi na zewnętrzne oznaki statusu materialnego, żadnych szklanych biur z neonami i marmurami. Każdy wydawany dolar obejrzany dwukrotnie. Zwykły stek i cola, zamiast kawioru z szampanem. Czy ten styl życia jest do powielenia? W dobie popularności hasła „zero-waste” wydaje się, że nie powinno być z tym problemu, a jednak trudno mi sobie to wyobrazić. Należałoby przełamać mnóstwo barier mentalnych oraz presji środowiska. To nie chodzi wyłącznie o to, żeby wybrać spółki spełniające takie a nie inne kryteria. Ani o to, żeby trzymać akcje wybrańców do końca świata i o jeden dzień dłużej. Nawet nie o to, żeby mieć taką pozycję, by negocjować kupno akcji uprzywilejowanych. Chodzi o pewien styl i mentalność. Żeby być sprawiedliwym, nie należy zapominać o ogromnych kwotach przekazywanych na cele charytatywne. Trudno więc mówić o skąpstwie, jako takim.

Dla Buffetta celem było zyskiwanie kilkunastu procent w skali roku. W 2007 roku Roman Karkosik ogłosił na łamach magazynu Forbes, że „utrzyma tempo i wartość jego grupy będzie rosła o co najmniej 100 proc. rocznie, co – jak sam obliczył – w ciągu pięciu lat da mu drugą pozycję na liście najbogatszych ludzi na świecie, obok legendy inwestowania Warrena Buffetta” (Imperium logiki). Skromność godna faktycznie samego Buffetta. Chciałoby się dodać coś o etyce działania, do której tak często odwołuje się inwestor z Omaha, ale nie wiem, czy jest sens. Choć może się czepiam, Wszak nasz rodzimy inwestor postanowił wyłącznie dogonić Buffetta, nie zaś stosować się do jego zasad i metod.

No był jeszcze inny polski Buffett. Tym razem ogłoszony przez media – Leszek Czarnecki. Zatrzymam się w tym miejscu, żeby nie…

Zdarzyło mi się na konferencjach słyszeć przedstawicieli naszych rodzimych firm inwestycyjnych, że dla nich wzorem w inwestowaniu jest właśnie Warren Buffett i wyznawane przez niego zasady analizy fundamentalnej. Dwa lata później ci sami ludzie, czasem w tej samej firmie, czasem już w innej opowiadali o „poszukiwaniu alfy” albo „absolute return”. Buffett przestawał być modny, Buffett mógł odejść. Marketing tworzy słowa klucze, które nic nie kosztują. Ale jeśli za deklaracjami nie idzie wizerunek i choćby minimalna historia zbliżona do guru inwestorów, trudno uznawać owe deklaracje za wiarygodne.

Każdy z nas może być Warrenem Buffettem – oszczędnym, etycznym, z dala od blichtru, przeznaczającym pieniądze na działalność filantropijną. Ale koncentrujemy się przede wszystkim na tym, jak być bogatym. No i – to równie częste – jak odejść, jak najszybciej na emeryturę, żeby nie pracować. Czyli zupełnie inaczej, niż nasz bohater.

[Foto: źródło]