Wykres dnia: zielona wyspa

Amerykański indeks największych akcji S&P 500 to jeden z nielicznych dziś rynków, które nie wpadły w bessę.

Czy oprze się hiobowym prognozom i minorowym nastrojom generowanym przez media przy użyciu krwistych kolorów? Jako rezydenci GPW możemy odpowiedzieć: a co za różnica…?! Natomiast amerykańscy rezydenci finansowej części internetu powielają między sobą wykres indeksu S&P 500 z zaznaczeniem mocno spodziewanego kierunku. W mojej wersji wyglądałoby to tak:

O ile nie ma wątpliwości wśród inwestorów co do tego, że mamy do czynienia z jakiegoś rodzaju formacją wierzchołkową, najczęściej jest to RGR czyli Głowa z Ramionami, to spory trwają na temat tego gdzie narysować ową niebieską linię podstawy. Ja poprowadziłem ją zgodnie z klasyczną wykładnią po minimach, co znaczy, że weszliśmy w fazę jej realizacji, a więc niewykluczone, iż zostanie osiągnięty jej teoretyczny zasięg na poziomie ok. 1650 punktów.

Ale wersji poprowadzenia linii podstawy jest jak zwykle więcej, jak choćby ta:

http://allstarcharts.com/head-shoulders-top-sp500/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter

Zasadniczą różnicą jest to, czy było z niej już wybicie w dół, czy dopiero nas czeka. Klasyczny dylemat quasi-obiektywnej A.T. Nie rozstrzygnę go, zwracam jedynie uwagę. Odruchy stadne i samo spełniające się przepowiednie mogą rzeczywiście doprowadzić do tego obsunięcia i wejścia USA w fazę bessy. Co zresztą można by uzasadnić z wielu innych, analitycznych punktów widzenia. Palcem cały czas wskazuje się Chiny, a jeśli dołącza do tego chóru George Soros, który zajął już krótkie pozycje na spadki S&P 500, to nie wypada przynajmniej nabrać respektu do pomysłu skazującego rynek na zjazd. Wygląda jednak na to, że szykuje nam się przynajmniej jakieś obicie w górę, „po klasie jego stan rynku poznacie” jak powiedziałby mistrz Yoda.

Nie istnieje w tej konfiguracji cen formacja potrójnego dna, ale przecież nie znaczy to, że jest niemożliwa.

—kat—-