W ostatnim tekście pisałem o tym, czy indywidualni inwestorzy powinni korzystać z opinii i analiz innych inwestorów, analityków i dziennikarzy oraz o tym, czy są w stanie zbudować własne – wzorowane na TOPS – systemy wykorzystywania „nieswoich” opinii. Zwróciłem uwagę, że nie mają żadnych szans na odtworzenie ilościowych możliwości TOPS ani gigantycznej bazy danych. Zasugerowałem, by skupili się na aspektach jakościowych.
Ostatnie dwa tygodnie na rynkach były ciekawym doświadczeniem. Doniesienia z Bliskiego Wschodu i Waszyngtonu fruwały szybciej niż rakiety między Iranem i Izraelem. Próby podążenia za tym szumem – który okazał się często propagandą – były skazane na porażkę. Najlepszym rozwiązaniem było zignorowanie całego zamieszania, które po 12 dniach ulokowało rynki właściwie w punkcie wyjścia.
Książka „How not to invest” B. Ritholtza, którą przybliżam w poprzednich częściach (cz.1, cz.2), rzeczywiście odsłania tony szkodliwych, nieprawdziwych, niczemu niesłużących faktów i zachowań z inwestycyjnego świata. Przewrotnie jednak do tytułu, autor podsuwa właściwe rozwiązania, zakorzenione w mocno pasywnym podejściu.
W ubiegłotygodniowej notce zwracałem uwagę na sytuację, w której znalazł się nas z(i nie tylko) rynek. Stabilizacja po długim wzroście, czy też jak mawiają analitycy techniczni – korekta trendu. I pytanie – czy faktycznie mamy do czynienia z korektą trendu, czy też próbą jego odwrócenia.
Nocne ataki na instalacje jądrowe USA w Iranie miały miejsce w weekend, więc dopiero dziś w nocy poznamy pierwsze, realne reakcje rynków. Niemniej, trzeba założyć dość standardowe zachowanie w modelu najpierw strzelaj, później zadawaj pytania.
Podczas prezentacji nowej książki „How not to invest” B. Ritholtza w poprzednim wpisie nadmieniłem, że w kolejnych częściach pokażę jakieś szczegóły z niej zaczerpnięte, które są charakterystyczne dla zasadniczej narracji i w jakiś sposób mnie zaintrygowały.
Niedawno napisałem o systemie TOPS stosowanym przez Marshall Wace – jednym z największych funduszy hedgingowych na świecie. TOPS agreguje pomysły inwestycyjne od tysięcy analityków, traderów i zarządzających. Każdy z nich przesyła swoje typy wraz z uzasadnieniem, a system analizuje ich skuteczność, wykrywa schematy behawioralne i nagradza najlepszych. W efekcie powstaje algorytmiczny filtr, który wykorzystuje cudze przekonania inwestycyjne – bez udawania, że się ich nie słyszy.
Komentowanie startującej dopiero kadencji polityka o tej skali, co prezydent USA jawi się jako ryzykowne. Niemniej, wszyscy zapewne pamiętamy obietnice Donalda Trumpa szybkiego skończenia wojen, a tu w piątek rano obudziliśmy się w nowej rzeczywistości, która przed tygodniem wydawała się tylko potencjalnie możliwa.
Zachowanie dolara amerykańskiego po wzajemnych atakach Iranu i Izraela zaskakuje, ale tylko do momentu, gdy uwzględnimy cały kontekst obecnej sytuacji USA i świata.
Zdarzające się w spółkach giełdowych konflikty między pracownikami a pracodawcami mają swoje źródło we współczesnej nauce zarządzania. U jej podstaw leżało przekonanie, że pracownicy są głupi, nieodpowiedzialni i muszą być ściśle kontrolowani przez wykształconych i inteligentnych menadżerów. Opisuje to Todd Rose w książce „Collective Illusions: Conformity, Complicity, and the Science of Why We Make Bad Decisions”.