Największy sekret Wall Street

Co wyróżnia spółki giełdowe, które osiągają w długich terminach najwyższe przyrosty kursów? Odpowiedź poniżej.

Ponownie sięgam do branżowych artykułów „made in USA”, tym razem do autora, którego czytuję regularnie a także cytuję sporadycznie (jak seria mitów o inwestowaniu na naszych blogach). Kilkanaście dni temu skroił materiał pod tytułem „Wall Street’s biggest secret”, którego nie mogę nie przybliżyć na naszych blogach 🙂

Rozmontowując na oczach czytelników ów sekret powołuje się na profesora finansów Boba Haugena, od zawsze walczącego z mitem Hipotezy Efektywnego Rynku, którego i my cytowaliśmy w naszej historii blogowej, lub którego można poczytać w polskich wydaniach książek.

Tenże Haugen przeorał 45-cio letnią historię najnowszą spółek giełdowych z zamiarem odkrycia czegoś co w pop kulturze nazwano „X-faktor” a więc czynnika, który decyduje o tym, że są najlepsze w tym w czym być powinny – w tym przypadku w przynoszeniu długoterminowym posiadaczom najwyższych profitów ze wzrostu swoich kursów. Proszę zasiąść wygodnie przed monitorami, pora na magię 🙂

Otóż wbrew powszechnym sądom, w tym dogmatom pochodzącym z obozu obrońców hipotezy o rynku niezmierzenie efektywnym, od dziesiątków lat zyski wcale nie pochodzą z posiadania akcji o wysokim ryzyku czy jak sądzą niektórzy – o dużej zmienności. Nie jest prawdą, że wysoka premia jest nagrodą za ponadnormatywne wystawianie się na ryzyko. Statystyki sporządzone przez Haugena dowiodły, że myślenie trzeba obrócić dokładnie do góry nogami: akcje o najwyższym ryzyku przyniosły najniższe zwroty, podczas gdy te o najniższym ryzyku wyprodukowały zwroty najwyższe…!!! Paradoksalnie giełda płaci więc nie za podejmowanie ryzyka ale za …  unikanie go ! 🙂

Takie rezultaty potwierdziły się nie tylko na rynku amerykańskim ale również na parkietach w Londynie, Tokio, Berlinie i Paryżu. Najwyższą nagrodą jest trzymanie spółek, które dziś wydają się nudne, mało zmienne, teoretycznie pozbawione ryzyka, wręcz „wdowy i sieroty” gdyby ująć to poetycko. Są one outsiderami, tanimi w relacji do kapitałów netto, zysków, przepływów gotówkowych i dywidend. Na 100% nie są to spółki, które dziś uważa się za modne, topowe, celebryckie, obiecujące w perspektywie kolejnych lat gdyż te są po prostu drogie. A najlepszy czas na zakup owych maruderów przypada wówczas gdy dostają pozytywnego impetu czyli zaczyna się zauważalny ruch zwyżkowy.

Jak pisze sam Haugen: „ dowody silnie sugerują, że to prosta intuicja w tym zakresie ma większą siłę niż jakiekolwiek kompleksowe teorie o oczekiwanych zwrotach na kapitale, które można znaleźć w literaturze o Nowoczesnych Finansach”. Można mieć pewność, że doskonale wie o czym mówi gdyż w końcu sam napisał książkę o teorii nowoczesnego inwestowania …

O tego rodzaju free lunchu („darmowym obiedzie”) wiedzą i kultywujący Hipotezę Efektywnego Rynku, i wielu inwestorów, i profesjonaliści z Wall Street. Dla tych pierwszych to dość niewygodny fakt, osinowy kołek w serce. Ci drudzy albo o tym zapominają albo ulegają fali mody i gonią za pełnymi glamouru rozgrzanymi już nazwami. Dla tych ostatnich sprawa jest prosta – klient i tak nie zrozumie a nawet jeśli zrozumie to z czegoś trzeba utrzymać te dziesiątki funduszy…

—***Kat***—