Największy sekret Wall Street

Co wyróżnia spółki giełdowe, które osiągają w długich terminach najwyższe przyrosty kursów? Odpowiedź poniżej.

Ponownie sięgam do branżowych artykułów „made in USA”, tym razem do autora, którego czytuję regularnie a także cytuję sporadycznie (jak seria mitów o inwestowaniu na naszych blogach). Kilkanaście dni temu skroił materiał pod tytułem „Wall Street’s biggest secret”, którego nie mogę nie przybliżyć na naszych blogach

Rozmontowując na oczach czytelników ów sekret powołuje się na profesora finansów Boba Haugena, od zawsze walczącego z mitem Hipotezy Efektywnego Rynku, którego i my cytowaliśmy w naszej historii blogowej, lub którego można poczytać w polskich wydaniach książek.

Tenże Haugen przeorał 45-cio letnią historię najnowszą spółek giełdowych z zamiarem odkrycia czegoś co w pop kulturze nazwano „X-faktor” a więc czynnika, który decyduje o tym, że są najlepsze w tym w czym być powinny – w tym przypadku w przynoszeniu długoterminowym posiadaczom najwyższych profitów ze wzrostu swoich kursów. Proszę zasiąść wygodnie przed monitorami, pora na magię

Otóż wbrew powszechnym sądom, w tym dogmatom pochodzącym z obozu obrońców hipotezy o rynku niezmierzenie efektywnym, od dziesiątków lat zyski wcale nie pochodzą z posiadania akcji o wysokim ryzyku czy jak sądzą niektórzy – o dużej zmienności. Nie jest prawdą, że wysoka premia jest nagrodą za ponadnormatywne wystawianie się na ryzyko. Statystyki sporządzone przez Haugena dowiodły, że myślenie trzeba obrócić dokładnie do góry nogami: akcje o najwyższym ryzyku przyniosły najniższe zwroty, podczas gdy te o najniższym ryzyku wyprodukowały zwroty najwyższe…!!! Paradoksalnie giełda płaci więc nie za podejmowanie ryzyka ale za …  unikanie go !

Takie rezultaty potwierdziły się nie tylko na rynku amerykańskim ale również na parkietach w Londynie, Tokio, Berlinie i Paryżu. Najwyższą nagrodą jest trzymanie spółek, które dziś wydają się nudne, mało zmienne, teoretycznie pozbawione ryzyka, wręcz „wdowy i sieroty” gdyby ująć to poetycko. Są one outsiderami, tanimi w relacji do kapitałów netto, zysków, przepływów gotówkowych i dywidend. Na 100% nie są to spółki, które dziś uważa się za modne, topowe, celebryckie, obiecujące w perspektywie kolejnych lat gdyż te są po prostu drogie. A najlepszy czas na zakup owych maruderów przypada wówczas gdy dostają pozytywnego impetu czyli zaczyna się zauważalny ruch zwyżkowy.

Jak pisze sam Haugen: „ dowody silnie sugerują, że to prosta intuicja w tym zakresie ma większą siłę niż jakiekolwiek kompleksowe teorie o oczekiwanych zwrotach na kapitale, które można znaleźć w literaturze o Nowoczesnych Finansach”. Można mieć pewność, że doskonale wie o czym mówi gdyż w końcu sam napisał książkę o teorii nowoczesnego inwestowania …

O tego rodzaju free lunchu („darmowym obiedzie”) wiedzą i kultywujący Hipotezę Efektywnego Rynku, i wielu inwestorów, i profesjonaliści z Wall Street. Dla tych pierwszych to dość niewygodny fakt, osinowy kołek w serce. Ci drudzy albo o tym zapominają albo ulegają fali mody i gonią za pełnymi glamouru rozgrzanymi już nazwami. Dla tych ostatnich sprawa jest prosta – klient i tak nie zrozumie a nawet jeśli zrozumie to z czegoś trzeba utrzymać te dziesiątki funduszy…

—***Kat***—