Zarabianie i tracenie ze znanymi nazwiskami

W ubiegłym tygodniu Parkiet opublikował wyniki interesującej i kontrowersyjnej sondy przeprowadzonej wśród inwestorów indywidualnych. Pytanie brzmiało: któremu z inwestorów nie powierzyłbyś nawet grosza?

Poniższy obrazek (niska jakość wynika z udręki jaką jest kopiowanie z eGazet) pokazuje wyniki sondy, w której wzięło udział niemal półtora tysiąca inwestorów:

Za Parkiet

Podobne pytanie Parkiet zadał zarządzającym funduszami i wśród indywidualnych inwestorów cieszących się najmniejszym zaufaniem zarządzających znalazły się nazwiska: Mariusz Patrowicz, Ryszard Krauze, Roman Karkosik i Krzysztof Moska. Wśród zarządzających funduszami w pozytywnym kontekście padały nazwiska: Leszek Czarnecki, Michał Sołowow i Zygmunt Solorz-Żak.

Zastanawiam się na ile wyniki tych dwóch zestawień stanowią niespodziankę dla czytelników Blogów Bossy a na ile są potwierdzeniem popularnych tendencji rynkowych.

Kwestia znanych inwestorów indywidualnych pojawia się w mediach biznesowych w kontekście korzystnej dla perspektyw inwestycyjnych struktury akcjonariatu oraz w kontekście strategii inwestycyjnej polegającej na naśladowaniu decyzji znanych inwestorów czy zarządzanych przez nich funduszy.

Moim zdaniem, jak większość problemów inwestycyjnych, także dwa zasygnalizowane powyżej opierają się prostym, jednoznacznym odpowiedziom. Na pytanie czy struktura akcjonariatu z dominującą pozycją znanego inwestora indywidualnego jest korzystna dla perspektyw drobnych akcjonariuszy najchętniej odpowiedziałbym: „to zależy”.

Zwróciłbym uwagę na potencjalne problemy związane z inwestowaniem „pod znane nazwisko indywidualnego inwestora”.

Należy zacząć od tego, że wyniki znanego indywidualnego inwestora, którego decyzje inwestycyjne inwestor chce naśladować wcale nie muszą być wynikiem wyjątkowych kompetencji czy mogą wynikać z losowości, szczęścia. Większość znanych inwestorów indywidualnych na warszawskiej giełdzie posiada staż inwestycyjny krótszy niż dekada i co najwyżej kilka znanych publicznie inwestycji.

Być może dobrym przykładek będzie tu Ryszard Krauze, który przed Biotonem i przed Petrolinvestem uchodził za zdolnego inwestora i przedsiębiorcę.

Z drugiej strony, Ci znani indywidualni inwestorzy, którzy angażują się w zarządzanie przedsiębiorstwem, czasem współpracują z doświadczonym zespołem managerskim (na przykład specjalizującym się w restrukturyzacji) rzeczywiście mogą wnosić dodatkowe kompetencje do spółek, w które inwestują.

Drugim problem jest dostosowanie horyzontu inwestycyjnego i strategii inwestycyjnej do poczynać naśladowanego inwestora. Są znani inwestorzy indywidualni, którzy inwestują w długim terminie, mozolnie poprawiając wyniki operacyjne przejmowanych spółek i są znani inwestorzy indywidualni, których celem wydaje się być krótkoterminowe napompowanie kursu przejmowanej spółki. Tak więc nawet jeśli, naśladowany znany inwestor indywidualny posiada jakąś przewagę na rynkiem to zapewne można z niej skorzystać inwestując w podobnym horyzoncie czasowym co on.

Trzeci problem dotyczy tego skąd biorą się świetne wyniki znanego inwestora indywidualnego, a konkretnie czy nie biorą się one stąd, że wykorzystuje on swoją uprzywilejowaną pozycję w akcjonariacie (jako inwestor strategiczny) na przykład do korzystnego dla niego, i niekorzystnego dla akcjonariuszy mniejszościowych rozwodnienia kapitału czy kupowania przez kontrolowaną spółkę giełdową aktywów po zawyżonych wycenach od powiązanych z nim podmiotów.

Nie jest tajemnicą, że wiele kontrowersji związanych ze znanymi inwestorami indywidualnymi dotyczy tych właśnie problemów.