Poradnik dla tracącego inwestora/tradera, część 5

W tym wątku drobiazgowo diagnozuję powody strat w aktywnym inwestowaniu (tradingu) oraz próbuję udzielić kilku wskazówek odnośnie tego, jak sobie z tym problemem radzić.

_____________________________________

               W poprzednich częściach tego cyklu:

• Problem niezrozumienia strat, część 1
• NIEREALISTYCZNE OCZEKIWANIE i NIEDOKAPITALIZOWANIE, część 2
• BRAK PRZEWAGI LUB JEJ ZANIK, część 3
• (ANTY)ZARZĄDZENIE RYZYKIEM, część 4

________________________________________

Kolejna przyczyna topienia rachunków inwestycyjnych w stratach to:

                         NIEADEKWATNA WIELKOŚĆ POZYCJI

Zarządzanie ryzykiem to elementarna część PRZEWAGI jak już wiemy z poprzedniej części, w której była mowa głównie o stop lossach, zamykających straty. Wielkość pozycji to również integralna część zarządzania ryzykiem, a jednocześnie prawdopodobnie najczęściej ignorowany jej aspekt.

Chodzi o to, ile kapitału angażujemy w jedną transakcję w stosunku do całkowitego kapitału i ile możemy stracić, gdy sygnał wejścia okaże się nietrafny.

Profesjonalni traderzy rzadko ryzykują więcej niż 1-2% swojego kapitału na jedną transakcję, gdy aktywuje się stop loss. Taka zasada pozwala przetrwać długie serie stratnych transakcji i uniknąć bankructwa.

Zależność przy tym jest taka, że:

– Brak stopów obronnych jest w stanie zniweczyć niemal każdą Przewagę w tradingu lub wręcz nie pozwala jej powstać w ogóle.

– Brak zarządzania wielkością pozycji w większości wypadków nie unieważnia istniejącej Przewagi, gdyż można używać bezpiecznych i stałych wielkości pozycji. Przewagę niszczy dopiero nadmierna wielkość pozycji, ponieważ powoduje to brak wystarczającego kapitału do realizacji strategii podczas jednej lub wielu strat z rzędu.

Jak najczęściej objawia się nieadekwatność w wyborze pojedynczych pozycji w transakcji:

1. Zbyt duże pozycje – ryzykowanie nazbyt dużej części kapitału na pojedynczą transakcję, co grozi nawet bankructwem w tradingu. W tym szczególną rolę odgrywa przesadny lewar, który już na progu staje się narzędziem samozagłady w rękach niewprawnego tradera.

2. Za małe pozycje – mniej istotny powód, ale nadal istniejący. Oznacza po prostu otwieranie pozycji, które nie pozwalają na realizację pełnego potencjału strategii (np. zbyt ciasne stopy obronne).

3. Niespójne podejście – brak konsekwentnego systemu określania wielkości pozycji. Takim charakterystycznym przypadkiem jest sytuacja, gdy tracimy relatywnie dużo kapitału w serii stratnych transakcji, a potem w serii zyskownych nasze pozycje są relatywnie zbyt małe, by tę stratę odrobić. Tymczasem np. stała wielkość pozycji pozwoliłaby wyjść z tego z zyskiem.

4. Zbyt agresywne wielkości pozycji – to wszelkie metody, które pod pozorem logicznego podejścia, mającego wygenerować przewagę, tak naprawdę gwałtownie zwiększają ryzyko i wysadzają rachunki. Bardzo często stosowane przez traderów forexowych i kryptowalutowych. To np. tak zwany grid, czyli uśrednianie pozycji przez powiększane jej i zarazem ryzyka, czy też stosowanie martyngału – po każdej przegranej podwajanie kapitału w kolejnej transakcji.

5. Emocjonalne podejście – to ustalanie wielkości pozycji zależne od nastrojów. Szczególnie zbyt wielkie zaangażowanie zdarza się po zyskownych transakcjach (tzw. overconfidence- nadmierna pewność siebie). Po stratnych transakcjach pojawia się natomiast tzw. tilt, czyli nieracjonalne i niezwiązane ze strategią rzucanie na rynek pod wpływem frustracji i niedojrzałości nadmiernych stawek, czasami nawet całego kapitału (all-in).

Powodów tego jest wiele i częściowo pokrywają się z tymi, wymienionymi w poprzedniej części poświęconej stop lossom:

– psychologiczne nieprzygotowanie, nieradzenie sobie z emocjami,

– brak zrozumienia i wiedzy o znaczeniu wielkości pozycji, szczególnie o tzw. risk of ruin,

– brak strategii inwestycyjnej,

– brak umiejętności i treningu,

– mentalność zdobywcy, czyli chęć stania się bogatym w 1 transakcji,

–  zwykła chciwość,

– próba szybkiego odrobienia strat,

– motyw zemsty wobec rynku za niepowodzenia,

– presja czasowa lub presja zewnętrzna,

– błędy poznawcze i emocjonalne, np. nadmierna pewność siebie, uleganie ego.

To wszystko prowadzi oczywiście do erozji kapitału, powstawania efektu kuli śnieżnej i często wejściem na tzw. margin call (wezwanie do uzupełnienia depozytu). Przy okazji powstają straty psychologiczne – frustracja, stres, rozpacz, zachowania hazardowe.

Jak bronić się przed stratami z tego właśnie powodu? Tu nie ma wielkiej filozofii:

edukacja, trening, tworzenie choćby zrębów strategii i testowanie ich w różnych wariantach wielkości pozycji, stopniowe wprowadzanie lewara, dywersyfikacja, stosowanie zasady zarządzania – np. maksymalna strata 1% kapitału w transakcji, nauka dyscypliny i zarządzania emocjami.

Jak zwykle na końcu robię odniesienie do bohatera naszego cyklu, opisanego w części 1. Nie wiem jak stosował zarządzanie pozycjami, ale z dużym prawdopodobieństwem mogę założyć, że skoro utrzymał się handlu kryptowalutami kilka lat, to znaczy, że pozycje mogły być dopasowane do przyjętej strategii. Niewykluczone jednak, że choćby 1-2 transakcje stratne odbyły się przy przesadnej wielkości zakładu w grze i cały plan się sypnął, nie ma on bowiem środków na odrabianie zysków i utrzymanie się na rynku.

CDN

—kat—