Rozterki czekającego

Postanowiłem kontynuować mój niewielki eksperyment w czasie rzeczywistym związany z aktualną techniczną sytuacją na indeksie WIG20. Zwykle w książkach dotyczących analizy technicznej świat jest prosty, bo widoczny na wykresach. Nieliczni autorzy przyznają, że prawa strona jest wielką niewiadomą, choćbyśmy narysowali na tym co widoczne najpiękniej wyglądające kształty i stworzyli najbardziej przekonującą narrację (tu podpowiedź od m.in. Daniela Kahnemana: im bardziej szczegółowa historia, tym bardziej mamy skłonność uwierzyć w jej prawdziwość. Niestety im bardziej szczegółowa tym bardziej zwodnicza i nieprawdziwa może się okazać).

Od poprzedniego wpisu w ubiegły czwartek na wykresie nie wydarzyło się nic znaczącego. W tym momencie istotne jest wyjaśnienie. Oczywiście nie wydarzyło się nic istotnego, jeśli nasza perspektywa jest dłuższa niż dzienna, lub kilku dniowa. Przypomnę – główne założenie jest takie, że na wykresie mamy do czynienia z formacją korekcyjna w połowie ruchu spadkowego. Spadki trwały około dwóch tygodni, korekta w tej chwili zaczyna być dłuższa niż ten czas, co jest swego rodzaju ostrzeżeniem, że być może będzie trzeba przemodelować pierwotne założenie.

I znów w takiej sytuacji odwołajmy się nieco do psychologii. Wycofanie się z własnych prognoz jest dla nas niekomfortowe. Wycofanie się z prognoz wyrażanych publicznie jest skrajnie niekomfortowe. Chcemy uważać się za eksperta/tradera/analityka/guru, zaś w świecie, w którym ludzie potrzebują prostych czarnobiałych wskazówek wycofywanie się z pierwotnych przekonań, nie jest odbierane dobrze. Ktoś, kto ma wątpliwości jest traktowany często gorzej, niż ten, kto wątpliwości nie ma, mimo, że przez długi czas ewidentnie trwa w błędzie. Co ciekawe według badań Dana Gardnera i Philipa Tetlocka zdecydowanie lepszymi prognostami są właśnie te osoby, które na bieżąco korygują i dostosowują je do zmieniającego się otoczenia. Ponieważ dobry analityk lub prognosta wie, że operuje tak naprawdę na prawdopodobnych wynikach zdarzeń, nieustannie powinien monitorować to co się dzieje i dopasowywać własne prognozy do tych zmian. To z kolei, nie jest zbyt medialne. W końcu w mediach o wiele lepiej sprzedają się tematy w stylu „10 katastrofalnie złych prognoz na przyszłość”, niż „w zależności od dalszych zdarzeń, może być tak lub inaczej”. To drugie będzie dla odbiorców traktowane jako asekuracja, czyli nieumiejętność. Zwykle w materiale 100 sekundowym, niż w tytule, który ma się kliknąć, brak jest czasu i miejsca na wyjaśnienie, że ocena prawdopodobieństwa sugeruje, że warto dokonać transakcji, a po spełnieniu pewnych warunków albo ją kontynuować, albo z niej się wycofać.

Czekałem z tym komentarzem na zakończenie sesji wczorajszej licząc na jakieś rozstrzygnięcie, które jednak nie nastąpiło. Mimo zaskakującego dla wielu wyniku wyborów (nie ma przy tym znaczenia, czy owo zaskoczenie było podyktowane wcześniejszymi pobożnymi życzeniami), rynek praktycznie nie zareagował.

Curtis Faith w Drodze żółwia pisał, że najbardziej uciążliwym aspektem w życiu tradera (średnio i długoterminowego) jest czekanie. Wiemy o tym, chyba każdy z nas. Każdy, kto mimo założonego planu i strategii złamał się i postanowił zrobić jakąś „szybką transakcję”. Żeby się działo, żeby nie marnować innych okazji itp.

Mamy więc naszą przedłużającą się korektę i wyczekiwanie, aż nastąpi COŚ. W pożądanym (przez oczekujących lub już posiadających otwarte krótkie pozycje) kierunku, czyli spadku poniżej 2100-2160, lub negującym całkowicie wypatrzoną sytuację. W mojej opinii jeśli rozstrzygnięcie  nie nastąpi w trakcie 2-3 dni, można śmiało wycofywać się z koncepcji szybkiej korekty w połowie ruchu.

[Photo by Serkan Göktay from Pexels]