Siła inwestorskiego nawyku

Zbieżność z tytułem księgarskiego bestselleru ostatnich tygodni jak najbardziej nieprzypadkowa.

Podczas przygotowań do obecnej podróży pierwsze co wrzuciłem do torby podręcznej była właśnie znakomita lektura Charlesa Duhigga „Siła nawyku”, którą chłonąłem z apetytem w każdej wolnej chwili. Nawyki, czyli przyzwyczajenia, to jak wiadomo druga nasza natura, a uświadomienie nam ich wpływu i możliwości zmiany to w tej książce robota najwyższej klasy. Autor podsuwa nam ich analizę działania nie tylko w życiu prywatnym, co kwalifikuje tę pozycję niemal do lektur obowiązkowych, ale do tego dorzuca choćby rozdział dotyczący ich roli w biznesie – prawdziwą wisienkę na torcie.

Moje skrzywienie polega na tym, że we wszystkim co czytam poszukuję zastosowań w inwestowaniu. W tym przypadku materiału do samo-analiz jest aż nadto, chociaż optymalny plan ich realizacji należałoby zacząć od weryfikacji naszych codziennych, nieuświadomionych nawyków, w czym książka okazuje się wdzięcznym narzędziem w niemal renesansowym stylu.

Nie chciałbym psuć lektury tym, którzy się do niej przymierzają więc w tym miejscu ostrzegę: finał książki pokazuje jak efektywnie dokonać zmiany złych nawyków, a ponieważ chciałbym się do tego odnieść w poniższym wpisie więc proponuję wrócić tutaj dopiero po zaliczeniu książki. Pozostałych zapraszam na kilka słów uwag na zachętę lub do dyskusji.

Każdy nawyk to suma trzech elementów:

1. Wyzwalacza

2. Zwyczaju, rutynowego procesu działania

3. Nagrody

Wszystkie 3 można w świadomym procesie analizy zidentyfikować, co jest koniecznością w pracy nad ich zmianą ponieważ sam nawyk to cykliczne powtarzanie tych samych czynności niemal lub całkowicie nieświadomie. Oczywiście celem jest zmiana złych nawyków. Aby odnieść w tym sukces potrzeba stosownej dawki silnej woli, działającej jak się okazuje jak zwykły mięsień, który można wytrenować. Składnikiem dodatkowym przy pozbyciu się szczególnie uciążliwych nawyków jest wiara, w tym religijna.

Pozbycia się nawyków lżejszego kalibru można dokonać, jak dokumentuje książka, za pomocą czasem naprawdę drobnej korekty zachowań. Autor podaje na przykładzie ze swojego życia jak jego codzienna wizyta w cukierni i opychanie się ponad miarę słodyczami (rutyna) były spowodowane potrzebą krótkiej komunikacji ze znajomymi (nagroda) w przerwie w pracy (wyzwalacz). Wcześniej nie zdawał sobie sprawy z tej ukrytej do tej pory zależności. Udało mu się w rezultacie zastąpić słodycze kawą lub owocami ponieważ w procesie prób i błędów wyszło, że to nie słodkości były nagrodą lecz spotkanie i rozmowa.

Myślałem nad tym ile i jakich nawyków można doszukać się w inwestowaniu. Dochodzę do wniosku, że to bardzo indywidualna sprawa, której nie sposób podsumować jakimiś ogólnymi przykładami. Jednak kwestię rozważymy na jednym dość popularnym przypadku, z którym sam miałem problem na początku nauki (brak stosownej wiedzy), a wiem, że dręczy on wielu traderów.

Chodzi o respektowanie stop losów, które zamykają nieudane transakcje ze stratą.

Zignorowanie ich raz, drugi, trzeci bez konsekwencji (kurs wracał jednak prędzej czy później do poziomu otwarcia) zaczyna stawać się rutynowym działaniem, dotkliwym niestety emocjonalnie nawykiem, który z czasem może skończyć się katastrofą. Wyzwalaczem w tym przypadku jest oczywiście ruch ceny w kierunku przeciwnym do naszej pozycji o założony zakres. Zakładam, że przewaga tradera na rynku wiąże się ze stosowaniem stop losów, bez których szanse wygranej w ciągu transakcji odwracają się na jego niekorzyść.

Możemy wpłynąć w takim razie przy udziale naszej woli na 2 pozostałe składniki przysposobionego, złego nawyku: zmienić nasz rutynowy proces działania lub nagrodę.

Naszym celem ma być od tej pory profesjonalne podejście czyli egzekucja wszystkich stopów bez wyjątku. Oczywiście nagrodą nie są w tym wypadku pojedyncze straty lecz sumaryczny zysk w ciągu transakcji, w których te zyskowne muszą pokryć ubytki powstałe przy stopach. Druga nagroda – zamiana dziesiątków stresowych dni siedzenia na stracie na dni bez owej dręczącej, zanurzonej w stratach pozycji i zajęcie się w tym czasie poszukiwaniem innych okazji do wejścia na rynek. Trading to biznes jak każdy inny – żeby wyjąć trzeba coś w niego regularnie włożyć (zainwestować z chwilową „stratą”).

Trzeba sobie uświadomić dokładnie zależność tworzącą poprawny nawyk: wielokrotne powtórki prawidłowego działania muszą stać się rutyną, którą po pewnym czasie wykonujemy mechanicznie, naturalnie, bez hamletyzowania.

Zmianę rutyny można dokonać w naszym wypadku w sposób stopniowy i łagodny. Moja propozycja to zacząć naukę respektu dla stop losów od najmniejszych sum, które powoli zwiększamy, w stopniu dopasowanym do własnej wrażliwości. Celem powinno być owo wyrobienie w sobie naturalnego odruchu aktywacji stopa. Małe stawki są dużo mniej dotkliwe emocjonalne. Jeśli one nie pomogą nabyć tego nawyku to nie ma sensu rzucać się na głębszą wodę.

Działanie od strony nagrody można również nieco zmodyfikować w stosunku do tego co wyliczyłem wyżej, robiąc to dwutorowo:

Jeśli potrzebujemy natychmiastowej nagrody za skuteczne zamknięcie pozycji stopem (tak właśnie należy o tym myśleć – nagradzamy się za poprawnie przeprowadzony proces a nie karzemy za stratę, która jest jego częścią) to można pomyśleć o jakiejś czynności (lub wielu) innego rodzaju, która nas nagrodzi. Np. kieliszek ulubionego wina, dobry film, coś smacznego, byle nie wpaść w jakiś innych zgubny nawyk 🙂

A z drugiej strony można postarać się jednak o zysk finansowy w nagrodę i to nadal w procesie inwestowania. Do tego służy dywersyfikacja. Strata na jednej transakcji przestaje być dotkliwa jeśli w tym samym czasie zyski przynoszą nam pozycje otwarte na innych instrumentach.

To oczywiście nie wyczerpuje możliwości nawet tylko dotyczących tego jednego nawyku. Z książki można się dowiedzieć, że pożądane zmiany można uzyskać poprzez działania w sferach pozornie daleko odległych i niezwiązanych ze sobą. Pozostaje mi tylko życzyć powodzenia w ich wykrywaniu i naprawianiu , a także zaprosić do dyskusji.

–Kat—-