WIG20TR i potencjalne możliwości

Indeks cenowy WIG20 doczekał się 3 grudnia tego roku notowań bliźniaczego indeksu o dochodowym typie czyli WIG20TR (TR czyli Total Return).

Oba nie różnią się składem i proporcjami uwzględnianych w ich wyliczaniu spółek, TR ma tę przewagę natomiast, że przy jego kompozycji bierze się pod uwagę dywidendy wypłacane przez nasze „blue chips” oraz emisje z prawem poboru (nie jest natomiast publikowany tak płynnie jak WIG20 a jedynie 3 razy dziennie). Wartość nowego indeksu WIG20TR jest tym samym znacznie wyższa od swego „brata” i ta różnica będzie się w przyszłości powiększać. Wiąże się z tym kilka implikacji i pomysłów.

Nie słychać póki co nic o tym by w najbliższym okresie miało dojść do takiej sytuacji, którą opisywałem w przypadku rynku amerykańskiego:

https://blogi.bossa.pl/2011/06/23/uwaga-na-indeksy/

W skrócie – amerykański nadzór wymaga by w materiałach reklamowych do porównań wyników zarządzania używać właśnie indeksu dochodowego ponieważ to on właśnie oddaje dużo realniej przychody z posiadania akcji wchodzących w jego skład w długich terminach. Nie jest to w żadnym razie nic przyjemnego dla funduszy wszelkiej maści ponieważ powoduje, że ich wyniki na tle średniej rynkowej wyglądają dużo mniej efektywnie i automatycznie spada ilość tych powierników, którzy w długim okresie są w stanie ów indeks pobić swoimi zmianami wycen jednostek uczestnictwa (ale ich przewagą jest niższa zmienność czyli dla niektórych mniejsze ryzyko). Co powoduje, że fundusze pasywne, które jedynie powielają w swoich portfelach skład podstawowego indeksu, mają większą szansę liderować w zakresie potencjalnych zysków. A jest o co się bić, wystarczy spojrzeć na wykres poniższy, pokazujący ową potencjalną nadwyżkę :

Wykres 1. Indeks WIG20 (kolor pomarańczowy) na tle WIG20TR (kolor czarny). Wykres pożyczyłem od Grzegorza z sąsiedniego blogu za co podziękowuję 🙂

Inwestorzy detaliczni mają szansę podnieść poprzeczkę w tym wyścigu jeszcze wyżej.

Najprościej do tej pory umożliwiał to notowany na parkiecie ETF opiewający na WIG20, utworzony i zarządzany przez Lyxor z Luksemburga, wraz z innymi funduszami tego typu, notowanymi na GPW:

http://www.gpw.pl/etfy_instrumenty

Inwestujący w tenże instrument otrzymywali do tej pory uśrednioną formę dywidendy, pochodzącej ze spółek wchodzących w skład WIG20, a ponieważ fundusze luksemburskie nie były objęte podatkiem więc był to dochód nie opodatkowany. Zmieniło się to niedawno na skutek zmiany umów między Polską a Luksemburgiem i na wniosek samych inwestujących Lyxor otrzymywane dywidendy reinwestuje obecnie zamiast je wypłacać.

Inna forma replikacji WIG20TR we własnym portfelu to zakup wszystkich 20 spółek wchodzących w skład WIG20 i utrzymywanie ich mniej więcej w takich samych proporcjach jak GPW ujmuje je w wyliczeniach indeksu oraz dokonywanie raz na kwartał stosownych korekt. Nie chodzi o aptekarską dokładność, a może wręcz o małe jej ulepszenia.

Można bowiem pokusić się choćby o dołożenie niewielkiej dźwigni finansowej do tej inwestycji. Robimy to za pomocą metody, którą opisywałem jako „lewarowanie bety” czyli lewarowanie pasywnej ekspozycji na dany instrument za pomocą na przykład kontraktów terminowych. W tym wypadku akcje niektórych spółek zastępujemy po prostu przez kontrakty terminowe na nie (np. KGHM, PKO, PKN). Z tym, że otwieramy pozycję w kontraktach nieco wyższą niż wynika to z wartości nominalnej, choćby z tytułu samych zaokrągleń.

To znaczy: jeśli np. na akcje KGHM przeznaczamy 10 000 PLN w portfelu to kupujemy w zamian tyle kontraktów terminowych by kontrolować za ich pomocą taką samą lub większą wartość nominalną, np. 12 000 PLN.

Ponieważ zablokowana zostaje nam jedynie część środków (depozyt) to za pozostałą część możemy doważyć akcje tych spółek, na które nie są notowane kontrakty. Dodatkowo samych akcji możemy użyć wtórnie na opłacenie depozytu. Nie wymaga to wszystko ani timingu ani analiz fundamentów czy wykresów firm, jedynie zarządzania samym portfelem. A co w przypadku dywidendy i emisji praw poboru, które nie są przecież wypłacane posiadaczom derywatów? Po prostu na ten czas zamieniamy kontrakty na powrót w akcje by po zrealizowaniu swoich praw ponownie otworzyć pasywne pozycje w kontraktach. Z dużym prawdopodobieństwem pobijemy w ten sposób wyniki większości funduszy akcyjnych choć przy nieco większej zmienności.

Inna opcja:  lewarujemy jak wyżej, ale tylko same zyski otrzymywane w formie dywidend i praw poboru (reinwestycja z lewarem).

Opcja nieco bardziej zaawansowana: przeważanie w portfelu za pomocą lewara tych spółek, które planują wypłatę dywidend i praw poboru. Istnieje dość obszerna literatura opisująca przełożenie zdarzenia typu dywidenda na zmienność objętych nią akcji, na przyszłe krótko i długoterminowe stopy zwrotu na kapitale, zyski firm, obroty, przyszłe dywidendy itd. itp. Generalnie do tej pory spółki płacące dywidendy charakteryzuje (o dziwo) niższa zmienność, wyższe zwroty na kapitale (w 40% generują ja właśnie dywidendy) czy rosnąca aktywność w okresie wypłaty, ale też paradoksalnie wyższe zyski samej firmy i ich lepsze relacje do wyników konkurencji. To temat rzeka na wiele wpisów, sygnalizuję jedynie możliwości. Ponieważ potencjalna wartość dodana jest tu dość istotna i można na drodze statystycznej wyliczyć ją i dla naszego rynku, to zależnie od preferencji i okresu inwestycji efektywnym rozwiązaniem byłoby lewarowanie właśnie tej części portfela podatnej na tego typu zjawiska. A przecież już sama logika podpowiada, że spółki zapowiadające dywidendy cieszą się większym niż zazwyczaj zainteresowaniem…

—Kat—-