Jak zatrudnić sprzątaczkę?

W jednej z dyskusji blogowych pojawił się sygnał o przepaści, jaka pojawia się pomiędzy twórcami komentarzy czy analiz giełdowych a ich odbiorcami. Problem jest o tyle ciekawy, iż wpisuje się w powszechną walkę z analitykami. Analitycy czy komentatorzy zdają się być traktowani, jako przedstawiciele biur i najczęściej to właśnie na analityków spada frustracja inwestorów a tzw. internetowe haterstwo ukuło na okoliczność, jakże poetyckie pojęcia anal-ityka czy anal-fabety.

Osobiście od zawsze byłem wierny zasadzie Qui tacet, consentire videtur, więc nigdy nie miałem problemu z tym, żeby odpowiadać na maile, w których moją skromną osobę lub inne osoby z biura próbowano poniżać różnymi skatologiami. Do dziś przechowuję sobie na dysku jeden z maili, w którym zdenerwowany klient – podpisał się odważnie, jako Szukający sprzątaczki – zaproponował mi pracę sprzątacza. Nie ukrywam, że wygooglałem sobie mojego potencjalnego pracodawcę przekonanego o własnej anonimowości i faktycznie szukał w sieci kogoś do sprzątania mieszkania. Niestety nie miał na tyle poczucia humoru, żeby odpowiedzieć mi na pytanie, ile chciałby mi zapłacić za sprzątanie swoich 40 metrów kwadratowych, bo bez problemu rozważę ofertę a jak będzie trzeba, to nawet ogolę nogi.

Poważniej rzecz ujmując proponuję czytelnikom blogów bossy i odbiorcom wszystkich analiz i komentarzy rynkowych w sieci zupełnie inne podejście do odbieranych treści. Jak wcześniej sygnalizowałem redukowanie analiz rynku do konsolidacji i wybić, tak dziś proponuję potraktowanie innych opinii o rynku, jako przedmiotów do dyskusji z samym sobą. Wydaje się to abstrakcyjne, ale jak przyjrzycie się własnym działaniom na innych polach, to praktykowaliście to w przeszłości i praktykujecie każdego dnia. Kiedy wybieraliście zawód czy ścieżkę na życie mówiliście sami do siebie: nie, tego nie chciałbym w życiu robić. Uczeni analizujący strategie życiowe jednostek ukuli nawet nazwę, która mówi o negatywnych planach biograficznych.

W skrócie mówiąc ludzie – zwłaszcza młodzi – rzadko wiedzą, kim chcą być lub jakie studia wybrać, ale często można usłyszeć, że absolutnie nie chcą robić tego, co robią np. ich rodzice. To jest właśnie negatywny plan biograficzny – nie wiem, co ale wiem, że nie to lub nie tak. Jestem przekonany, że sięgając do własnej pamięci odszukacie bez problemu moment, w którym zrobiliście coś zbliżonego i powiedzieliście do sobie nie, nigdy nie kupiłbym – wybrać lub wstawić dowolne – Fiata, iPoda, Kindle’a. Co właściwie stoi na przeszkodzie, żeby ten sam mechanizm zastosować do dyskusji z analitykami? Zamiast przyjmować na słowo to, co proponuje wam jakaś sprzątaczka, potraktujcie analizę, jako punkt wyjścia do dyskusji z rynkiem. Może zalecenie kupna okaże się dla was jednak doskonałą okazją do sprzedaży?

Dla jasności, nie chodzi o to, żeby wybrać antywskaźnik, który zwolni z myślenia, co często proponują wam pracownicy biur mówiąc, żeby grał Pan przeciwko gościowi, który was wkurza. Chodzi o to, żeby przy pomocy czyjejś opinii nabrać przekonania do własnych pozycji na rynku. Oczywiście to jest sposób dla naprawdę odważnych graczy, którzy po poniesieniu porażki są wstanie stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie to była stuprocentowo moja decyzja i za stratę tylko ja ponoszę odpowiedzialność. Dla wielu taka odpowiedzialność będzie wyjściem poza własną comfort zone, w której zawsze można zrzucić winę na innych. Z czasem wyrabia się jednak nawyk, w którym czyjeś komentarze przestaje się traktować w kategoriach rekomendacji a zaczyna, jako inspiracje do działań na rynku, często sprzecznych z samą rekomendacją, ale zawsze własnych.

Zastosowanie powyższej strategii do czytania analiz i komentarzy powoduje, że właściwie nie ma pozycji na rynku bez jej zrozumienia. Wszystkie są wówczas przemyślanie i przedyskutowanie również w kontrze do innych opinii. Nie ukrywam, że sam nigdy nie umiałem grać na bazie wykresu, który narysowała inna osoba. Chętnie za to dyskutowałem w myślach z wykresami innych osób szukając w nich nie wymówki dla własnego zagubienia, ale utwierdzenia się we własnych przekonaniach. Jeśli zastanowicie się głębiej na tym pomysłem, to znajdziecie w nim echo pięknej diagnozy, którą kiedyś – niestety nie pamiętam źródła – miał postawić Evelyn Waugh zdaniem Większość ludzi używa głowy nie do myślenia, lecz do potakiwania. Możecie dalej potakiwać analitykom i wpisywać się w internetowe haterstwo, gdy nie trafią w wasze nadzieje lub wykorzystać ich, jako  siłę roboczą, która pozwoli wam utwierdzić się we własnych przekonaniach i posprząta w głowie.