Anomalie na rynku akcji, część 2

Praca, wspomniana w poprzednim wpisie, na którą powołuję się w tych rozważaniach, jest po części konfrontacją przekonań inwestorów o rynku a rzeczywiście zachodzącymi na nim zjawiskami, popartą argumentami w ujęciu ilościowym, statystycznym, gdyż tylko takie dają się sfalsyfikować w celu odrzucenia lub przyjęcia prawdziwości części hipotez.

Jeszcze raz podkreślę, że odnoszę się w tym miejscu do studium powstałego i opublikowanego w USA, a nie do robionych osobiście obliczeń. Tego rodzaju dokumenty zbliżają inwestowanie do poziomu naukowego, nadają mu miary wierzytelności, wzbogacają o element poznawczy i wyznaczają skalę odniesień, czego brakuje choćby wielu narzędziom Analizy Technicznej. Moją wartością dodaną do przedstawianej prezentacji są w takim przypadku własne doświadczenia w tym temacie, komentarze oraz sugestie. Jeśli decyduję się odnieść do tego rodzaju opracowań to znaczy, że znalazłem w nich inspirację lub, że uznałem, iż warto pochylić się nad nimi publicznie.

W przypadku tematu anomalii walor poznawczy rozpościera się na kilka składowych:

• urealniają i weryfikują nie tylko wcześniejsze teorie ale przede wszystkim przekonania, iluzje i stereotypy rozpowszechnione wśród inwestorów; to jedyny sposób by położyć kres wszędobylskim nonsensom o poziomie brukowców, które nie rozwijają a powielane w opiniotwórczych mediach nadają im rangę fałszywej użyteczności, niepotrzebnie łudząc i mamiąc
• obalają mity o zaniku funkcjonalności metod po fakcie ich publikacji
• wnoszą praktyczność do realnej sfery inwestowania, gdzie wiele elementów podlega niestety presji losowości, nieprzewidywalności i niestacjonarnosci; za wykrywanie tego rodzaju anomalii banki inwestycyjne czy fundusze hedgingowe płacą miliony dolarów
• opisują dynamikę zmian mechanizmów rynkowych, za którą powinien nadążać rozwój wiedzy uczestników tej gry
• inspirują do własnych poszukiwań

Weźmy za przykład poprzednio opisywany ?efekt stycznia”. Za miesiąc, dwa nie będzie miejsca gdzie nie usłyszymy o nim w kontekście oczekiwanych ruchów rynku po nowym roku. Ilu z posługujących się tym argumentem wie tak naprawdę na czym polega ten efekt w warstwie źródłowej? To będzie po prostu kolejna fala powielanych stereotypów… Oczywiście może się zdarzyć, że spółki będą rosły, tylko, że to rozmywa powiązania efektu z przyczynami, jako że wobec takiego postawienia sprawy możemy mówić o efekcie kwietnia, grudnia czy września gdyż być może rynek rośnie w tych miesiącach dużo częściej niż w styczniu.
Stereotypowe podejście każe wierzyć, że w styczniu 2009 efekt stycznia nie miał miejsca. Realne podejście mówi co innego:

Indeks dużych spółek WIG20 zmienił się od 5 stycznia (na otwarciu) do 31 stycznia (na zamknięciu) o minus 14%.
Indeks małych spółek sWIG80 spadł w tym samym okresie o 4%.

Do efektu stycznia doszło więc jeśli odniesiemy się do oryginalnej hipotezy, która zakłada, że spółki o najmniejszej kapitalizacji rosną dynamiczniej bądź spadają wolniej niż kolosy. 10% w kwestii ryzyka to niemal przepaść w skali miesiąca. A tu mówimy tylko o samych indeksach a nie spółkach, gdzie rozziew może być większy. O ile więc efekt rzeczywiście nadal będzie miał miejsce w kolejnych latach to prawdopodobieństwo zakłada pozbycie się w styczniu największych firm albo niedoważeniu ich kosztem tych małych. Albo dokonaniu na koniec miesiąca inwestycji w dużo bardziej przecenione kolosy. Wymaga to oczywiście wcześniejszej weryfikacji danych GPW z poprzednich lat. Jeśli ów efekt nie istniał to jest to równie ważną informacją – że nie warto sobie zaprzątać tym głowy i nie robić nadziei. Albo poszukać głębiej – z podziałem na tygodnie czy inne instrumenty. Albo po prostu wyrobić sobie zdanie o klasie analityka, który efekt widzi bo nie ma sensowniejszych racji dla swojego wywodu…

I na koniec chciałbym przypomnieć, że ten blog stoi szerokim otworem dla wszystkich, którzy chcieliby zaprezentować własne odkrycia, testy, opinie. Byle dobrze obudowane statystykami lub choćby poziomem sensowności argumentów.

Cdn

-Kat-