Spekulacja funduszami inwestycyjnymi, część 10

Sprawdźmy w symulacji jak rozkładają się zyski i obsunięcia gdy manipulujemy dolną krawędzią „kanału Donchiana”.

To odpowiedź na dyskusję pod jednym z wpisów na temat szerokości i efektywności stopów.

Teoretycznie spadki na rynkach akcyjnych cechuje większa prędkość niż wzrosty, strach jeździ bolidem Formuły 1, chciwość podróżuje raczej seryjnie produkowanymi autami;)  Jednak zasięgi spadków są niższe ponieważ rynki (indeksy) koniec końców częściej biją coraz to nowe rekordy górek niż minimów. Poza tym hossy trwają dłużej i są bardziej rozciągnięte w czasie. Zamiast jednak gdybać sprawdźmy jak odsunięcie lub przysunięcie stopa oddziałuje na rezultaty omawianej strategii.

Użyłem do tego celu opcji „optymalizacji”, która sprawdza i porównuje wyniki testów wszystkich ustawień, które zadysponujemy. Użyłem przy tym tego samego portfela 5 funduszy co w części 4 tego cyklu aby nie ograniczać się tylko do pojedynczego przypadku.

Warunki brzegowe całej symulacji:

– wybrałem z bazy danych bossa.pl następujące 5 funduszy do portfela: PIO3, SKAA,UNIA, INGA, ARDS; nie wiem jak plasują się ich wyniki na tle całej branży, ani nie tworzyłem żadnych filtrów takiego a nie innego ich wyboru, po prostu sięgnąłem po 5 pierwszych które w bazie znalazłem, z założeniem, że ich rozkłady stóp zwrotu są mniej więcej reprezentatywne dla całej branży funduszy akcyjnych polskiego rynku,

– za każdym razem przydzielałem do każdego z nich 1/5 dostępnych środków.

– wielkość kapitału początkowego: 50 000 PLN

– maksymalne, całkowite dopuszczalne zaangażowanie na wszystkich pozycjach jednocześnie nie mogło sięgać wyżej niż 90% aktualnie posiadanego kapitału,

– użyłem strategii „wybicia z kanału” ze stałym parametrem wybicia inicjującego kupno X=40 dni w każdym teście,

– zmieniałem za każdym razem jedynie parametr Y czyli odległość stopa kończącego transakcje; tak więc w kolejnych testach zamykanie pozycji następowało po wybiciu w dół poniżej minima z kolejno 5, 10, 15, 20, 25, 30, 35 i 40 dni,

– zastosowałem 2. dniowe opóźnienie od momentu pokazania się sygnału do chwili kupna lub umorzenia jednostek,

– nie liczyłem kosztów prowizji, których w bossafund również się nie nalicza.

Poniższy diagram pokazuje wyniki kolejnych testów:

Słupki fioletowe (wraz z liczbami opisującymi je) obrazują całkowity zysk w procentach każdego z ustawień, słupki brązowe – poziom procentowy najgłębszego obsunięcia kapitału. Na skali poziomej czerwonym kolorem oznaczyłem stop do każdego test czyli wybicie poniżej 5 do 40 dni.

I tak na przykład jeśli kupowalibyśmy fundusze przy wybiciu wyceny powyżej maksymalnej ceny z poprzednich 40 dni a sprzedawalibyśmy po zejściu wyceny poniżej minima z poprzednich 20 dni to całkowity zysk osiągnąłby 233,31% przy największym spadku kapitału o 15,77%.

Cóż widać? Im szerszy stop (większa ilość dni ustanawiająca granicę dolnego kanału) tym zysk coraz większy, ale i obsunięcie wyższe (choć nie proporcjonalnie). Zbyt szybkie wyście z rynku funduszy nie popłacało w takim razie, ani w kategoriach nominalnych, ani w relatywnych (stosunek zysk/obsunięcie). Warto było więc dać nieco miejsca na korekty trendu wzrostowego.

Dla porównania podobny test wykonałem na danych KGHM:

Nie jest to reprezentatywny rozkład dla wszystkich spółek, zrobiłem tylko ten jeden dla ciekawości. Aby sprawdzić zależności musiałbym wybrać szeroką bazę spółek do symulacji. W przypadku miedziowego kombinatu szerszy stop również okazał się zyskowniejszy choć obsunięcia stają się zbyt alarmujące. Można jednak przy tej okazji porównać je do obsunięć jakie uzyskałem w symulacji funduszy.

–kat—–