Dywersyfikacja jeszcze nie umarła

Jedna z taktyk, która zawiodła podczas ostatniego kryzysu to dywersyfikacja aktywów lub jak kto woli  rynków.

Dotychczasowe korelacje lub odwrotne korelacje uległy zerwaniu i pod wpływem masowego upłynniania pozycji cały świat finansowy ruszył w jednym kierunku, doprowadzając do wzrostu ryzyka a za tym kolejnych fal zamiany aktywów na pieniądze. Gdybym miał zakładać się o przyszłość postawiłbym na to, że takie przesunięcia zależności pomiędzy rynkami będą coraz częstsze. Jedną z form obrony jest dywersyfikacja strategii  a nie tylko rynków.

Na prośbę pewnej osoby chciałbym przypomnieć w prostej formie schemat działania dywersyfikacji.

Generalnie założeniem klasycznej dywersyfikacji powinno być takie zróżnicowanie portfela, które znosi ryzyko  za pomocą doboru dwóch lub więcej aktywów w ten sposób, że straty ponoszone na jednych są rekompensowane przez zyski w innych. W najprostszych formach na przykład akcje blenduje się z obligacjami. Albo dobiera się jednocześnie fundusze czy ETF-y zaangażowane na różnych rynkach (towary, akcje, nieruchomości, rynek pieniężny).

W podejściu systemowym czy technicznym możliwości są dużo większe ponieważ oprócz rynków możemy mieszać na każdym z nich (albo tylko na jednym) strategie. Krótkoterminowe z długoterminowymi, podążające za trendem z antytrendowymi, wybiciowe ze wskaźnikowymi itd. Bez względu na to jaki miks robimy, efekt pożądany powinien zapewnić kilka pozytywnych skutków określonych niżej.

Poniższe 3 przykładowe rysunki tradycyjnie tłumaczą więcej niż setki słów. To ręczna, „koronkowa” robota, zrobiona przez mnie w celach wyłącznie poglądowych :

Gdzie:

– czerwona krzywa i zielona krzywa to zmiany cen 2 różnych aktywów (rynków, branż, spółek, instrumentów, cokolwiek) lub 2 różnych krzywych kapitałów (equity lines), reprezentujących wynik zastosowanych 2 różnych strategii; zakładamy, że kapitał jest rozłożony równo w obu aktywach/strategiach

– niebieska linia to właśnie wynik dywersyfikacji czyli średnia cena z dwóch pozostałych krzywych (ich wartości)

Rysunek pierwszy od góry pokazuje przeplatające się mocno ale odwrotnie skorelowane aktywa/strategie, które nawzajem się przeplatają w spadkach i wzrostach ale ich średnia czyli nasz cały portfel stabilnie pnie się do góry. Spadki w jednym miejscu rekompensowane są zyskami w drugim.

W środku – 2 odwrotnie skorelowane strategie/aktywa ale poruszające się niemal monotonicznie w przeciwnych kierunkach. Dzięki dywersyfikacji nie mamy przynajmniej większych strat w portfelu z powodu słabości jednej z jego składowych. Kiedy obie strategie/oba aktywa się zsynchronizują (jak na rysunku najniżej), portfel zaczyna zarabiać.

Dzięki takiemu zabiegowi osiągamy przynajmniej 3 ważne efekty:

1/ Zmienność (gwałtowność) pojedynczych aktywów zostaje zneutralizowana a wartość portfela z nich skonstruowanego (a przy okazji wykres EKG posiadacza) zmienia się stabilnie

2/ Obsunięcia kapitału (czyli jedna z miar ryzyka) ulegają zmniejszeniu i spłaszczeniu.

3/ Pierwsze i drugie prowadzi do bardziej efektywnego wykorzystania wielkości pozycji wystawianych do gry

To oczywiście jedynie modelowe uproszczenie choć jak najbardziej do osiągnięcia w rzeczywistości. Eksperymentujący z mechanicznymi systemami wiedzą, że wykorzystanie 2 lub więcej nawet dość przeciętnych strategii pomaga uzyskać czasem zdumiewające efekty pozytywnej synergii. Teoretycznie ideałem są nieskorelowane aktywa lub strategie, o te jednak trudno w długich okresach.

—***Kat***—