Obrona przed błędami RPP

Zeszłotygodniowa radość z powrotu inflacji okazała się całkiem dobrym prognostykiem problemów, które ogniskują dziś uwagę ekonomistów, inwestorów i zwykłych ludzi. Dwa ostatnie dni na GPW przyniosły dawkę zmienności, jaką na giełdach potrafiły wywoływać tylko banki centralne na świecie. GPW generalnie ignorowała działania RPP jako oderwane od problemów, którymi żyje rynek w Warszawie. Tym razem jest inaczej.

Krytyka działań Rady Polityki Pieniężnej jest dziś łatwa. Dlatego nie będę zastanawiał się nad życiem wewnętrznym jej członków i kompetencjami części składu. Internet robi to z większymi emocjami. Chętnie jednak podkreślę banalny fakt, iż RPP zdaje się powielać błędy wielu banków centralnych w Europie i jest opóźniona w swoich działaniach, jak większość banków centralnych zaczarowanych przez Rezerwę Federalną. Wszyscy wiemy, iż część europejskich banków centralnych stara się działać niczym Fed, choć ma inne ulokowanie prawne i konstytucyjne niż Fed.

Trudno jednak nie odnotować faktu, iż przemodelowanie RPP spowodowało, iż zostaliśmy z inflacją, jak Himilsbach z angielskim. Ceny wystrzeliły, RPP musiała zareagować na granicy paniki, która więcej mówi o samych nastrojach w RPP niż o realnym gaszeniu inflacji. Efekty obecnych działań – jeśli oczywiście RPP nie powieli swoich kroków na kolejnych posiedzeniach i nie zastosuje radykalnie stromej ścieżki zacieśnienia monetarnego – będą widoczne w gospodarce za dwa, może trzy kwartały.

Naprawdę RPP znalazła się w pułapce między walką z inflacją, umocnieniem złotego, które może zaszkodzić eksportowi i wreszcie przysporzeniem problemów rządowi, który zaczyna odczuwać efekty inflacji w miernikach popularności. Na dziś RPP i NBP nie straciły wiarygodności na rynkach, ale gracze i inwestorzy mają świadomość, iż nie jest to już model bankowości centralnej, w którym można oczekiwać zgody na rynkowe mechanizmy kształtowania np. kursu walutowego. Interwencje stały się standardem i muszą być brane pod uwagę w prognozach i inwestycjach.

W takim kontekście odważyłbym się postawić tezę, iż słabość złotego, jaką obserwowaliśmy w ostatnich tygodniach, nie jest ostatnim słowem powiedzianym przez podaż. Nie wykluczałbym scenariusza, w którym NBP znów zrobi nam wszystkim – wszystkim grającym na rynkach zagranicznych – prezent świąteczny na koniec roku i skokowo poprawi nam wynik portfela akcji zagranicznych o procent jakąś interwencją w celu podniesienia zysku banku centralnego na potrzeby wypłacenia pieniądza do budżetu.

Dla jasności, to nie są zbrodnie monetarne. To jest ryzyko, jakie pojawiło się za sprawą takiego, a nie innego definiowania modelu polityki monetarnej przez prezesa Glapińskiego. Podobne działania prowadzi wiele banków centralnych. Turecki musi operować nawet w modelu płaskoziemskim i wierzyć, iż inflację wywołują podwyżki ceny kredytu. Będąc inwestorem nie walczy się z faktami politycznymi, tylko rusza dalej ze świadomością nowej sytuacji. Nasza jest taka, iż musimy brać pod uwagę fakt przeszłych i ryzyko przyszłych błędów popełnionych przez RPP (i innych BC). I bronić się przed ich konsekwencjami.