Oprócz strategicznej alokacji aktywów (SAA) i taktycznej (TAA), które opisywałem w poprzedniej części jako najpopularniejsze podejścia zarządzania portfelem aktywów, istnieją także inne rodzaje alokacji, które krótko zaprezentuję poniżej:
Dynamiczna Alokacja Aktywów (Dynamic Asset Allocation- DAA)
Aktywny rodzaj podejścia, polega na regularnym dostosowywaniu portfela inwestycyjnego w odpowiedzi na zmieniające się warunki rynkowe i gospodarcze.
Portfel jest regularnie przeglądany i dostosowywany, np. co kwartał lub co pół roku, czyli znacząco częściej niż w Taktycznej Alokacji Aktywów (TAA), która skupia się na dostosowaniu do dłuższych cykli hossa/bessa. W przypadku gwałtownych ruchów rynku dopasowania mogą być robione nawet co dzień.
Dostosowania są dokonywane w odpowiedzi na znaczące zmiany rynkowe lub gospodarcze, na napływające informacje. Używa się modeli ilościowych, strategii technicznych i fundamentalnych, analiz makro. O ile TAA jest bardziej rodzajem korekty zależnej od koniunktury i wiąże się z prognozowaniem, DAA to raczej reakcje na zmiany niż przewidywania i w dużej mierze zależy od uznaniowej opinii zarządzającego portfelem.
Może w jej ramach dojść do przebudowania nawet całości portfela, a przy tym stosuje się instrumenty zarządzania ryzykiem – od VAR, przez stop-lossy, po hedging.
W poprzednio opisywanych strategiach alokacji ważne jest rebalansowanie, szczególnie w Strategicznej AA, gdzie zwykle dochodzi do sprzedaży aktywów, które urosły w cenie, a zakupu niedocenionych. Tu robi się często coś odwrotnego – dokupuje się tych, które są na fali, a sprzedaje maruderów.
Zalety: ekspozycja na aktualne trendy, mocna elastyczność, teoretycznie wyższe wyniki, dużo więcej klas aktywów dobieranych do portfela dających większe możliwości
Wady: potrzeba aktywnego monitoringu rynku, nieustannych analiz, dawki umiejętności, większe koszty transakcji
Ubezpieczona alokacja aktywów (Insured Asset Allocation- IAA)
Opiera się na pewnej asymetrii: głównym celem jest ochrona kapitału inwestora przed nadmiernymi stratami, przy jednoczesnym dążeniu do osiągania zysków przez podejmowanie ryzyka w sprzyjających warunkach. Polega to na określaniu minimalnego poziomu wartości portfela, który inwestor chce chronić, jednocześnie dając możliwość uczestniczenia we wzrostach rynkowych, jeśli koniunktura dopisuje.
Inwestor ustalając minimalną wartość, jaką chce zachować w swoim portfelu, wbudowuje w ten sposób swoiste „ubezpieczenie”. Jeśli wartość portfela spadnie do tego założonego poziomu, strategia alokacji zostaje automatem zmieniona na bardziej konserwatywną, aby chronić przed dalszymi stratami.
Przykład: Inwestor posiada portfel o wartości 1 mln zł i dość duży udział aktywów bardziej ryzykownych typu akcje. Ustala poziom zabezpieczenia (np. 900 tys.zł), od którego zmienia proporcje w portfelu. Może ten poziom podciągać w górę wraz z rosnącą wartością aktywów. Jeśli natomiast wartość spada do owego poziomu zabezpieczenia, zamienia część akcji lub wszystkie na obligacje czy inne bezpieczniejsze aktywa.
Czyli gdy rynki rosną, portfel inwestycyjny może być bardziej agresywnie alokowany, jednak w przypadku rynków spadających, strategia automatycznie przekształca się w bardziej defensywną, by chronić wartość kapitału. Działa to jak trochę mechanizm stop-loss, ale z bardziej zaawansowaną kontrolą nad całością portfela.
Strategia IAA może korzystać z instrumentów pochodnych, takich jak opcje czy kontrakty, aby dodatkowo zabezpieczać portfel.
Alokacja Na Podstawie Cyklu Życia (Life-cycle Asset Allocation- LAA)
Dostosowuje alokację aktywów w miarę starzenia się inwestora. Z wiekiem inwestora portfel staje się bardziej konserwatywny.
Młodsze osoby mają większą ekspozycję na akcje, a starsze osoby zwiększają udział obligacji. Ryzyko portfela jest redukowane w miarę zbliżania się inwestora do wieku emerytalnego, gdy strata ewentualna jest trudniejsza do odrobienia. Alokacja ta jest więc dostosowana do potrzeb inwestora na różnych etapach życia.
W wielu przypadkach Life-Cycle Allocation jest zautomatyzowana, co oznacza, że zmiany w alokacji aktywów są dokonywane automatycznie w zależności od wieku inwestora lub zbliżania się do określonych kamieni milowych, takich jak data emerytury.
Na przykład fundusze typu Target Date Funds (fundusze z określoną datą docelową) automatycznie zmieniają strukturę portfela, zmniejszając udział akcji i zwiększając udział obligacji w miarę zbliżania się do daty docelowej.
Zalety: Automatyzacja – fundusze automatycznie dostosowują alokację, co zmniejsza konieczność aktywnego zarządzania portfelem, redukcja ryzyka
Wady: Brak elastyczności, ograniczone zyski na późniejszych etapach życia.
Alokacja Oparta na Celu (Goal-Based Asset Allocation- GAA)
Głównym celem jest dopasowanie portfela inwestycyjnego do konkretnych, indywidualnych celów finansowych. W przeciwieństwie do tradycyjnych metod alokacji, które skupiają się na maksymalizacji zwrotów przy określonym poziomie ryzyka, alokacja ta koncentruje się na realizacji specyficznych celów inwestora typu zakup domu, edukacja dzieci czy zabezpieczenie emerytury.
Inwestycje są dostosowywane do horyzontu czasowego, w którym dany cel ma być osiągnięty. Dla celów o krótszym horyzoncie czasowym, takich jak zakup samochodu w ciągu 3-5 lat, portfel może być bardziej konserwatywny (np. z większą alokacją na obligacje czy lokaty).
Dla długoterminowych celów, takich jak emerytura, portfel może być bardziej agresywny, z większym udziałem akcji lub innych ryzykownych aktywów, ponieważ inwestor ma więcej czasu na zrealizowanie swojego celu.
Zamiast tworzyć jeden zdywersyfikowany portfel dla wszystkich celów, tworzy się osobne „subportfele” dla każdego z celów. Każdy subportfel ma inną strukturę aktywów, dopasowaną do konkretnego celu. Taki podział pozwala lepiej kontrolować ryzyko i dostosować strategię do priorytetów inwestora.
Korzyści: Lepsze dopasowanie strategii do indywidualnych potrzeb, kontrola nad ryzykiem – alokacja jest dostosowana do specyficznego celu i horyzontu czasowego, co pozwala lepiej zarządzać ryzykiem; psychologiczny komfort – świadomie podejmowane decyzje i możliwość obserwacji, jak ich działania przybliżają do celu
Alokacja Dochodowa (Income Asset Allocation –IAA)
Koncentruje się na generowaniu stałego dochodu z inwestycji, np. poprzez dywidendy, odsetki i inne formy dochodu, akcje dywidendowe, fundusze REIT.
Preferowanie są stabilne źródeł dochodu kosztem potencjalnie wyższych zysków kapitałowych. To dość konserwatywne podejście, ale o najniższym w teorii ryzyku.
Alokacja Zbalansowanego Ryzyka (Risk-Parity Asset Allocation – RPAA)
To skoncentrowanie na zrównoważeniu ryzyka pomiędzy różnymi klasami aktywów, uśrednianie wg zmienności, a nie ich wartości. Każda klasa aktywów przyczynia się do ryzyka w portfelu w taki sposób, aby całościowe ryzyko było jak najbardziej równomiernie rozłożone.
W ostatnich latach bardzo popularna stała się ta strategia, może dlatego, ze wymyślił i stosuje ją Ray Dalio. Opisywałem ją już kiedyś w osobnym wpisie, więc tylko do niego zaproszę-> tutaj
—kat—
Niezależnie, DM BOŚ S.A. zwraca uwagę, że inwestowanie w instrumenty finansowe wiąże się z ryzykiem utraty części lub całości zainwestowanych środków. Podjęcie decyzji inwestycyjnej powinno nastąpić po pełnym zrozumieniu potencjalnych ryzyk i korzyści związanych z danym instrumentem finansowym oraz rodzajem transakcji. Indywidualna stopa zwrotu klienta nie jest tożsama z wynikiem inwestycyjnym danego instrumentu finansowego i jest uzależniona od dnia nabycia i sprzedaży konkretnego instrumentu finansowego oraz od poziomu pobranych opłat i poniesionych kosztów. Opodatkowanie dochodów z inwestycji zależy od indywidualnej sytuacji każdego klienta i może ulec zmianie w przyszłości. W przypadku gdy materiał zawiera wyniki osiągnięte w przeszłości, to nie należy ich traktować jako pewnego wskaźnika na przyszłość. W przypadku gdy materiał zawiera wzmiankę lub odniesienie do symulacji wyników osiągniętych w przeszłości, to nie należy ich traktować jako pewnego wskaźnika przyszłych wyników. Więcej informacji o instrumentach finansowych i ryzyku z nimi związanym znajduje się w serwisie bossa.pl w części MIFID: Materiały informacyjne MiFID -> Ogólny opis istoty instrumentów finansowych oraz ryzyka związanego z inwestowaniem w instrumenty finansowe.