Powiązanie polityki monetarnej amerykańskiego banku z kondycją rynku pracy a dokładniej dyskusje o jej zasadności wydają się pomijać szerszy kontekst, w jakim przyszło działać Fed. Jest nim system gospodarczy, w którym sukces finansowy rodziny z kolejnym pokoleniem włącznie i siła gospodarki zostały w dużej mierze połączone ze rewolucyjną zmianą, jak zaszła na przestrzeni ostatnich 200 lat. Inaczej mówiąc rzecz będzie o pomijanym w dyskusji trendzie.
Niedawna rocznica kryzysu nie odbiła się szerokim echem po branżowej prasie a media głównego nurtu poświęciły niewiele uwagi politykom banków centralnych. W sumie można to odczytać, jako sukces szefa Fed, ale zadanie było łatwe, bo za drugą falę kryzysu odpowiada raczej Europa niż USA. W istocie Bernanke nie zbiera wielu pochwał a na plan pierwszy wybijają się raczej negatywne niż pozytywne opinie.
Czwartkowa decyzja Europejskiego Banku Centralnego obiecująca uruchomienie programu Outright Market Transactions dołożyła kolejną cegiełkę w walce z kryzysem zadłużenia w Europie. Jak słusznie napisał w komentarzu naszego biura Marek Rogalski, EBC odbił piłeczkę w stronę polityków i na ich ramiona przerzucił decyzje, czy bank centralny zacznie skupować papiery z rynku. Warto jednak odnotować kilka faktów, zanim zostaną przekręcone przez co bardziej krytycznych komentatorów.
Wzburzenie moralne wokół parabanków przybierana na sile. Różne środowiska próbują wskazywać mniej lub bardziej winnych, którzy mieli zrobić zbyt mało albo niezbyt dużo. Niestety cały ten szum przykrywa znacznie ważniejsze mechanizmy, które stoją za popularnością parabanków.
W blogosferze okołogiełdowej miałem nieprzyjemność być jedną z pierwszych osób, która nazwała klientów Amber Gold osobami o ograniczonej wiedzy finansowej. Równolegle przelała się fala komentarzy wskazująca, iż szef firmy jest oszustem, w której nie mam zamiaru uczestniczyć. Bronił również nie będę, bo cały ten biznes jeśli nie był szemrany, to opierał się na braku szacunku dla rynku, jako takiego. Poniżej drobna diagnoza przyczyn, które warto wyliczyć zanim powiesi się psy na klientach Amber Gold i – może – po części na samej spółce.
Zamieszanie wywołane przez Amber Gold nabiera rozpędu i pojawiają pytania o naiwność ludzi, którzy zanieśli pieniądze do oddziałów firmy. W komentarzach internetowych nie brakuje opinii, że skusili się głównie emeryci. Pomijając graną zawsze w takich momentach kliszę emeryta, który stracił oszczędności całego życia, warto zadać pytanie, jaki właściwie był target group całego tego przedsięwzięcia.
Jak większość Państwa słuchałem konferencji szefa Europejskiego Banku Centralnego. Jak większość wczytywałem się w komunikat Rezerwy Federalnej. Pewnie wszyscy mieliśmy okazję obserwować reakcje rynków i komentarze tłumaczące spadki cen akcji rozczarowaniem. Pytanie, czy naprawdę jest czym się rozczarować?
Zainteresowanie Komisji Nadzoru Finansowego jedną z firm rozlało się szeroką falą po finansowej blogosferze. W morzu domysłów i wątpliwości oraz czytelnej próbie wychłodzenia rozmachu spółki przez nadzór przebija znacznie poważniejszy problem – konsekwencji analfabetyzmu finansowego.
Na blogach bossy i w szeroko rozumianej blogosferze okołorynkowej często wraca temat wynagrodzeń prezesów spółek z akcentem, co zrozumiałe, na szefów instytucji finansowych. Nie oceniając intencji tych opinii, odnoszę wrażenie, iż w sporze pomija się kluczowy fakt w postaci kondycji spółek o słabej polityce kadrowej, których porażki są bazą do wielkich zarobków ludzi dobrze zarządzają firmami.
Opublikowane wczoraj protokoły z ostatniego posiedzenia Federalnego Komitetu Otwartego Rynku (FOMC) kolejny raz pokazały, iż w obecnej polityce monetarnej bólem głowy pozostaje słaby rynek pracy.