Założyciel największego funduszu hedge na świecie Ray Dalio wydał właśnie ksiażkę „Principles: Life and Work”. Szkoda, że żaden z ludzi którymi się otacza nie miał odwagi mu powiedzieć, iż publikacja jest słaba.
„Principles: Life and Work” (po polsku „Zasady: życie i praca”) to obecnie jedenasta najlepiej sprzedająca się książka wśród literatury faktu w księgarni internetowej amazon.com (to największa księgarnia internetowa na świecie). 68-letni Ray Dalio to założyciel największego funduszu hedge Bridgewater Assosiates.
Jak wynika z najnowszych rankingów (podaje za businessinsider.com) w 2016 r. fundusz ten miał 122,2 mld USD aktywów, podczas gdy kolejny na liście (AQR Capital Managment – jednym z jego założycieli jest Cliff Asness) miał prawie o połowę mniej – 69,6 mld USD.
Sam Ray Dalio znajduje się na liście stu najbogatszych ludzi świata z majątkiem szacowanym na 17 mld USD (miejsce 54). Jak do niego doszedł? Właśnie temu poświęcona jest pierwsza część książki, która jest swego rodzaju mini autobiografią skoncentrowaną na tym jak Dalio zbił fortunę. Urodził się w 1949 r. w rodzinie z klasy średniej z Long Island (wyspa będąca częścią stanu Nowy Jork) jako jedyny syn jazzmana.
Jego matka nie pracowała zawodowo zajmują się domem i wychowaniem jego. „Byłem zwyczajnym dzieckiem w zwyczajnym domu a także gorzej niż przeciętnym uczniem. Jak dzieciak kochałem grać w amerykański futbol i koszykówkę a gdy trochę podrosłem uganiałem się za dziewczynami” – opisuje Dalio.
I dodaje, że nie lubił szkoły, bo wymagała od niego zapamiętywania rzeczy, które jego zdaniem nie były ważne ani ciekawe. Jego matka ubóstwiała go (jako jedynaka) i bardzo martwiła się o jego stopnie. Próbowała zmusić go by poświęcał czas na uczenie się zanim pójdzie na podwórko. Piekła dla niego ciasteczka, które razem jedli oglądają horrory. Dalio bardzo ją kochał i gdy zmarła jak miał 19 lat był przekonany, że nigdy więcej się nie uśmiechnie.
Ojca rzadko widywał, bo jako muzyk jazzowy grywał on zwykle do trzeciej rano a później odsypiał. Pamięta go głównie jako osobę, która ciągle przypomina mu, by ściął trawnik albo przyciął żywopłot, których to rzeczy przyszły miliarder nienawidził robić. Ich relacje poprawiły się kiedy Dalio założył własną rodzinę. Chłopak zarabiał od ósmego roku życia. Rozwoził gazety, odśnieżał chodniki sąsiadom, mył naczynia w restauracji, nosił kije golfowe za graczami i wykładał towary na półki w lokalnym domu towarowym.
Jako 12-latek zarobione w ten sposób pieniądze zainwestował na giełdzie. Kupił akcje linii lotniczej Northeast Airlines. Kupił akurat te walory, ponieważ była to jedyna spółka, którą znał, a której akcje wyceniane były poniżej 5 USD. A sądził, że im więcej akcji kupi, tym więcej zarobi. Oczywiście strategia była bezsensowna, ale przypadkowo udało mu się potroić swoje oszczędności (Northeast Airlines prawie zbankrutowało i zostało przejęte przez inną linię lotniczą, co poniosło jej wycenę).
A tak duże zyski w tak krótkim czasie sprawiły, że chłopak zafiksował się na giełdzie. Wypełniał kupony z magazynu „Fortune”, które uprawniały do darmowych raportów spółek giełdowych a następnie zawzięcie je studiował. Wreszcie kupował akcje i czekał aż ich ceny urosną. A ponieważ trafił akurat na powojenny boom to rosły ceny akcji większości spółek – w ciągu dziesięciu lat średnio prawie o 300 proc. Po skończeniu studiów na Harvard Business School Dalio zatrudnił się na nowojorskiej giełdzie (New York Stock Exchange).
Następnie został szefem działu surowców w firmie Dominick & Dominick LLC. W 1974 r. został traderem instrumentów pochodnych w Shearson Hayden Stone. Wreszcie w 1975 r. założył wraz z kolegą ze studiów Bobem Scottem, podając jako siedzibę swoje mieszkanie w Westport w stanie Connecticut, firmę Bridgewater Associates.
Zajmował się wniej handlem surowcami a nazwa pochodziła od tego że mieli zamiar „budować mosty” czyli łączyć ze sobą kupujących ze sprzedającymi. Dalio cały czas spekulował własnymi pieniędzmi i zdobywał wiedzę w praktyce. Szczególnie interesowały go surowce związane z produkcją mięsa. Wydawały mu się bardzo konkretne, zrozumiałe i bezpośrednio związane z życiem.
W książce opowiada jak to jednym z jego klientów był koncern McDonalds, który wówczas kupował mnóstwo wołowiny oraz firma Lane Processing, wtedy największy producent kurczaków w kraju. Zarządzający MacDonalds chcieli wprowadzić do oferty nowy produkt: kawałki kurczaka McNuggets. Obiawiali się jednak, że ceny kurczaków wzrosną i sprawią, że przestaną na tym produkcie zarabiać. Z kolei producenci drobiu nie chcieli się zgodzić na długoterminowy kontrakt ze stałą ceną, ponieważ obawiali się ich koszty pójdą w górę i nic nie zarobią.
Dalio zwrócił uwagę na to, że głównym kosztem w produkcji drobiu była pasza kurczaków. Opowiedział ludziom z Lane Processing, że mogą łatwo istotnie ograniczyć ryzyko wzrostu kosztów kupując kontrakty terminowe na zakup kukurydzy i soi. W efekcie przyszły miliarder doprowadził do tego, że w 1983 r. Mc Donalds wprowadził do swojej oferty McNuggets, które zresztą można w tej sieci restauracji kupić do dzisiaj.
Książka Dalio jest bardzo nierówna. Część biograficzna nie jest porywająca, ale jest interesująca biorąc pod uwagę jak mało wiadomo jest o życiu miliardera. Kolejne dwie części publikacji zatytułowane „Zasady w życiu” i „Zasady w pracy” przeczytałem z wysiłkiem. A to dlatego, że nie dowiedziałem się z tych części niczego nowego.
Oto Dalio wypisuje w książce równania takie jak Marzenia+Rzeczywistość+Determianacja =Skuces. Rzuca złota myśli w stylu ”największa błąd jaki popełnia większość ludzi to to, że nie potrafią spojrzeć na siebie obiektywnie”. Namawia do bycia otwartym, szczerym i wyciągania wniosków z własnych błędów i wad. Zachęca do posiadania własnej opinii, ale także brania pod uwagę tego co myślą inny, głównie ci od nas mądrzejsi. Pisze także, że warto mieć priorytety, bo nie da się robić wszystkiego. Słowem: stek banałów.
W USA jest duży rynek na poradniki pisane przez ludzi, którzy osiągnęli w życiu sukces, czyli najczęściej zarobili dużo pieniędzy. Dalio jest bez wątpienia niezłym traderem i inwestorem, ale szkoda, że żaden z ludzi którymi się otacza nie miał odwagi mu powiedzieć, iż napisał słabą książkę.
Nawet Bill Gates, z którym się przyjaźni pokusił się tylko o zwięzłe, grzecznościowe „Ray Dalio zapewnił mi bezcenne wskazówki, które teraz dostępne dla was tej książce”. Podsumowując: jeżeli ktoś chce się więcej dowiedzieć o Rayu Dalio może spokojnie przeczytać część biograficzną publikacji. Resztę można sobie darować.
16 Komentarzy
Dodaj komentarz
Niezależnie, DM BOŚ S.A. zwraca uwagę, że inwestowanie w instrumenty finansowe wiąże się z ryzykiem utraty części lub całości zainwestowanych środków. Podjęcie decyzji inwestycyjnej powinno nastąpić po pełnym zrozumieniu potencjalnych ryzyk i korzyści związanych z danym instrumentem finansowym oraz rodzajem transakcji. Indywidualna stopa zwrotu klienta nie jest tożsama z wynikiem inwestycyjnym danego instrumentu finansowego i jest uzależniona od dnia nabycia i sprzedaży konkretnego instrumentu finansowego oraz od poziomu pobranych opłat i poniesionych kosztów. Opodatkowanie dochodów z inwestycji zależy od indywidualnej sytuacji każdego klienta i może ulec zmianie w przyszłości. W przypadku gdy materiał zawiera wyniki osiągnięte w przeszłości, to nie należy ich traktować jako pewnego wskaźnika na przyszłość. W przypadku gdy materiał zawiera wzmiankę lub odniesienie do symulacji wyników osiągniętych w przeszłości, to nie należy ich traktować jako pewnego wskaźnika przyszłych wyników. Więcej informacji o instrumentach finansowych i ryzyku z nimi związanym znajduje się w serwisie bossa.pl w części MIFID: Materiały informacyjne MiFID -> Ogólny opis istoty instrumentów finansowych oraz ryzyka związanego z inwestowaniem w instrumenty finansowe.
Warto dodać, że ksiązka od lat dostępna była na stronach funduszu za darmo. Nie spodziewam się, żeby książkowa wersja odbiegała.
I tak już zupełnie na marginesie – ona nie jest taka zła (to znaczy to co bylo dostępne) 😉
Panie Grzegorzu,
Ksiażkowa wersja jest rozbudowana i lepsza od tej pierwotnej. Zapewne dlatego, że pracowali nad nią redaktorzy z profesjonalnego wydawnictwa. Jeżeli już po którąś wersję siegać to po tę ostatnią.
Choć, w mojej subiektywnej ocenie, nie warto.
"And it won't make one bit of difference if i answer right or wrong.
When you're rich, they think you really know!"
http://www.tekstowo.pl/piosenka,fiddler_on_the_roof,if_i_were_a_rich_man_1.html
Ale problem jest dużo obszerniejszy: widzę jakiś obłędny wysyp książek mówiących "jak żyć" i popularność szamaństwa w rodzaju treningów personalnych. Przemysł wydawniczy i kołczingowy zapewne odpowiada na zapotrzebowanie, ale skala tego wszystkiego zastanawia.
Ach, gdzież te czasy, gdy ludziom wystarczał zaczytany egzemplarz Biblii odziedziczony po babci 🙂 (Pan jest pasterzem moim, nie braknie mi niczego).
R.Reagan czytał dwie: biblie i Bogactwo i ubóstwo G. Gildera:))
A moim zdaniem zanim zacznie się pisać recenzje książek innych osób, warto spojrzeć na siebie obiektywnie i zadać sobie pytanie czy umiemy to robić.:)
W tekście jest dużo denerwujących literówek, poza tym już w szkole podstawowej uczą że recenzja nie polega na tym aby streszczać książkę. Nic osobistego, każdy ma czasami gorsze dni, ale ja po przeczytaniu tej recenzji nie wiem dlaczego książka jest słaba a powinienem to wiedzieć. Zamiast oceniać innych, proponuję poczytać najpierw opinie o książkach innych autorów na bossa.pl, bo można się dużo nauczyć.:) Bez urazy.:)
Gdyby uznać, że rynek takiej książki chciał co wyraża się w liczbie sprzedanych egzemplarzy, oznacza to „powrót do korzeni” nie istnieje cudowna rada na sukces, ale najeży pamiętać o relacji im prościej tym szybciej, a czas to pieniądz . Dlatego wielokrotnie to nie prymusi a „spryciarze” odnoszą sukces ekonomiczny to moim zdaniem główny przekaz. Autor powyższej niby recenzji chciał wywołać dyskusje nic poza tym.Więc tak też można odnieść sukces – przez przypadek. Problem w tym aby znaleźć w sobie tyle pokory i nie przypisywać sobie „cudzych” zasług . Recenzja tej recenzji to stwierdzenie; ojcem sukcesu tego wywodu nie jest autor niby recenzji i na tym polega umiejętność wpływu nawet w sposób niezaplanowany Osoby wybitnej jaką niewątpliwie w tym zestawieniu piszących jest Ray Dalio
Dla każdego kto przeczyta ten tekst – ja zostałem milionerem od zera w wieki 23 lat pochodząc z okropnej rodziny. Czytam dużo i w życiu dużo doświadczyłem. Nie czytałem jeszcze bardziej wartościowej książki od Ksiazki Raya Dalio. A potem widzimy wpis jakiegoś animowego człowieka jak tu który mieszka na wiosce gdzieś w Polsce który krytykuje człowieka z list z 100 nabogatszych ludzi na świecie i który podpisał The Giving Pledge. Poziom Twojej ignorancji kolego sprawi, że w wieku 80 lat będziesz leżał na łożu śmierci, z przegranym życiem i żalem. Problem z tą książką polega na tym, że żeby zrozumieć jej głębię, trzeba tak naprawdę coś robić a nie blogować.
Adam, 100% racji.. tak książka jest genialna. Jeśli ktoś szuka cały czas tajemnego przepisu na ZROBIENIE rzeczy.. nie ma go. Cały czas to są te same prawidła co 100, 200 czy nawet 1000 lat temu.
Panie Mariuszu, oczywiście istnieje tajemny przepis na zrobienie rzeczy. Mianowicie, zrobić je. 🙂
A 1000 lat temu prawidła były nieco inne, należało bowiem zasłużyć na żywot wieczny, a nie na doczesny sukces. 🙂
Z poważaniem,
Ildefons Miau
Panie Adamie, zgadzam się z Panem co do wysokiej wartości książki Dalio, ale poziom Pańskiej argumentacji jest taki, że ręce opadają. Oto dlaczego:
1) "Dla każdego kto przeczyta ten tekst – ja zostałem milionerem od zera w wieki 23 lat pochodząc z okropnej rodziny." – serdecznie gratuluję, ale to nie jest argument odnoszący się do omawianej książki.
2) "Czytam dużo i w życiu dużo doświadczyłem." – szanuję to, ale to znowu nie jest argument.
3) "Nie czytałem jeszcze bardziej wartościowej książki od Ksiazki Raya Dalio." – tu przynajmniej jest jakaś teza – ale na *na czym konkretnie* polega ta wartość? O tym Pan nie pisze, niestety.
4) "A potem widzimy wpis jakiegoś animowego człowieka…" – pomijając już błąd językowy, całe to zdanie jest po prostu wstrętne. Autor bloga podpisał się imieniem i nazwiskiem (w przeciwieństwie do Pana i do mnie). To, że nie jest powszechnie znany, nic nie znaczy (właściciel sieci Lidl na przykład też nie jest powszechnie znany), i – znowu – nie ma to nic wspólnego z tematem. Wbrew Pana twierdzeniu, Aleksander Piński nie krytykuje Raya Dalio, krytykuje jego książkę.
5) "Poziom Twojej ignorancji…" – czyżby miał miejsce brudzio między obu Panami?
"Ignorancja" znaczy tyle, co "niewiedza". Na czym polega niewiedza autora recenzji?
O reszcie tego zdania można powiedzieć tylko tyle, że jest arogancka i obrzydliwa, co sam powinien Pan wiedzieć.
6) "… trzeba tak naprawdę coś robić, a nie blogować" – znani są ludzie, którzy zrobili majątek na blogowaniu, a oprócz tego niektórzy blogerzy mają wielki wpływ na ludzkie emocje i decyzje. Innymi słowy, blogowanie także jest, lub przynajmniej może być – "robieniem".
Poświęciłem tyle czasu i miejsca krytyce Pana wpisu nie dlatego, że chcę Panu dopiec czy też sobie dosłodzić. Zwłaszcza, że zgadzam się z Panem co do istoty sprawy, książkę Dalio cenię. Uważam natomiast, że w ten sposób, jak Pan to zrobił, dyskutować nie wolno. Mam nadzieję, że mój wpis przyda się Panu i innym.
Z poważaniem,
Ildefons Miau
Jednym z punktów nad jakimi Dalio się rozwodzi to posiadanie otwartego umysłu i nie negowanie czegoś tylko dlatego że tego nie zrozumieliśmy. Opowiada też jak i daje przykłady że każdy z nas myśli w odmienny sposób. To co jest zrozumiałe dla ciebie może być czarną magią dla innych. Każdy ma prawo do własnych opinii jak i własnych wniosków.
Dla mnie książka jest niesamowita, poprostu czytając słyszę wiele różnych ludzi dzielących się wiedzą bo ta jest bardzo uniwersalna… Tylko że aby ją zrozumieć trzeba trochę otworzyć umysł bo nie jest ona prosta i łatwa w czytaniu. Ja wolę wersje angielską bo oryginalnie napisana.
Powiem tylko tyle – opinia Pana Aleksandra, autor recenzji – jest calkowicie bledna. Wiedza ktora Dalio przekazuje jest wyjatkowo gleboka i fundamentalna. Oczywiscie taki przekaz czesto brzmi banalnie i wiele osob odruchowo mysli "to jest oczywiste, nikt nie musi mi tego powtarzac", ale to tylko pierwsze wrazenie, ktore pojawia sie zazwyczaj gdy ktos czyta powierzchownie, bez zastanowienia nad prawdziwym sensem lektury. Proponuje w takim wypadku czytac kazdy rozdzial 2-3 krotnie, zadajac sobie pytania w stylu: "dlaczego on o tym pisze", "jak inaczej ludzie moga na ten temat myslec", itp. aby zrozumiec glebszy przekaz tej ksiazki.
Jedna z najbardziej wartosciowych ksiazek jakie czytalem przez ostatnie 20+ lat.
OrioniS, czytam te recenzje, bo zastanawiam się czy warto kupić tę książkę. Autor artykułu podał argument, że zawarte są tam jedynie truizmy, które on już zna. Są to: "Marzenia+Rzeczywistość+Determianacja =Skuces. Rzuca złotą myśl w stylu ”największy błąd jaki popełnia większość ludzi to to, że nie potrafią spojrzeć na siebie obiektywnie”. Namawia do bycia otwartym, szczerym i wyciągania wniosków z własnych błędów i wad. Zachęca do posiadania własnej opinii, ale także brania pod uwagę tego co myślą inni, głównie ci od nas mądrzejsi. Pisze także, że warto mieć priorytety, bo nie da się zrobić wszystkiego." Rzeczywiście trzeba zrozumieć, że to ważne w życiu i biznesie. Ale, ponieważ każdy jest inny, inne ma oczekiwania, to może być zadowolony z treści książki, lub nie.
Znam tylko część biograficzną i wszystkie wymienione truizmy są w niej zawarte. No może tego o priorytetach nie ma. Są też jakieś porady biznesowe, a przynajmniej ich zalążki.
Roznieciło to moją ciekawość, gdyż uświadomiło mi ile trzeba wiedzieć, żeby brać się za większe interesy i na co się przygotować. Ciekawe też jest, że ten człowiek, jako młody chłopak był rozrywkowy, a jednak z pewną dozą odpowiedzialności.
Ktoś inny zapewne zwróci w tej książce uwagę na coś innego.
Ciekawi mnie zatem co jest w innych tomach? Czyżby tylko te wymienione "truizmy"?… Które, zresztą mogą być dla niektórych bardzo odkrywcze.
Czytam te recenzje, bo zastanawiam się czy warto kupić tę książkę. Autor artykułu podał argument, że zawarte są tam jedynie truizmy, które on już zna. Są to: "Marzenia+Rzeczywistość+Determianacja =Skuces. Rzuca złotą myśl w stylu ”największy błąd jaki popełnia większość ludzi to to, że nie potrafią spojrzeć na siebie obiektywnie”. Namawia do bycia otwartym, szczerym i wyciągania wniosków z własnych błędów i wad. Zachęca do posiadania własnej opinii, ale także brania pod uwagę tego co myślą inni, głównie ci od nas mądrzejsi. Pisze także, że warto mieć priorytety, bo nie da się zrobić wszystkiego." Rzeczywiście trzeba zrozumieć, że to ważne w życiu i biznesie. Ale, ponieważ każdy jest inny, inne ma oczekiwania, to może być zadowolony z treści książki, lub nie.
Znam tylko część biograficzną i wszystkie wymienione truizmy są w niej zawarte. No może tego o priorytetach nie ma. Są też jakieś porady biznesowe, a przynajmniej ich zalążki.
Roznieciło to moją ciekawość, gdyż uświadomiło mi ile trzeba wiedzieć, żeby brać się za większe interesy i na co się przygotować. Ciekawe też jest, że ten człowiek, jako młody chłopak był rozrywkowy, a jednak z pewną dozą odpowiedzialności.
Ktoś inny zapewne zwróci w tej książce uwagę na coś innego.
Ciekawi mnie zatem co jest w innych tomach? Czyżby tylko te wymienione "truizmy"?… Które, zresztą mogą być dla niektórych bardzo odkrywcze.
to ten Dalio co na koniec stycznia 2020 stwierdził "cash is trash" ? :DDDD
szanowny kolego, teraz, pod koniec 2021 możesz sobie odpowiedzieć czy miał rację. Chyba te buźki musiałbyś zmienić chyba, że nie rozumiesz co Dalio miał na myśli.