Wejście w maj przywróciło na rynek klasyczne majowe pytania o anomalie kalendarzową znaną jako Sell in May. W tym roku realizacji scenariusza anomalii kalendarzowej sprzyja postawa rynków w pierwszych czterech miesiącach roku, która uzupełniła się z falą osłabienia dolara i umocnienia np. euro, ale też złotego. I to właśnie walutę należy uważać za największe zagrożenie dla letnich miesięcy w Europie.
Poświąteczny handel na rynku w Warszawie postawił GPW, a dokładniej WIG20, w ciekawym położeniu. Rynek rośnie na tyle dynamicznie, iż zwyżka WIG20 miesiąc – od dołka wykreślonego 20 marca – zbliża się do 20 procent, a indeks znalazł się dziś ledwie 1,5 procent od szczytu hossy. Trudno nie zadawać pytania: co dalej?
Kończący się za chwilę rok przyzwyczaił świat do mocnego dolara. Umocnienie amerykańskiej waluty jest tak duże wobec większości konkurentów, że część komentatorów uznała mocnego dolara za pewnik. Co jednak będzie, gdy rynek zacznie się odwracać od dolara na wielu parach? Pospekulujmy o globalnym risk on.
Wojna Rosji z Ukrainą i sankcje nałożone na Rosję miały być kamyczkiem do lawiny kończącej dominację dolara w światowym handlu. Również przymus nałożony przez Rosję – na część partnerów – płacenia rublem i porozumienie z Chinami o rozliczeniach kontraktów surowcowych w juanach i rublu – jak wiemy – to część tego samego tsunami. No więc gdzie jest to osłabienie dolara?
Środowy komunikat Rady Polityki Pieniężnej potwierdzający włączenie do arsenału polityki monetarnej interwencji walutowych nie był zaskoczeniem. Na starcie pandemii prezes NBP wyraził przekonanie, iż świat czekają wojny kursowe i nowe rozdanie gospodarcze. Ciekawostką jest pytanie: Czy nowe w polityce NBP będzie miało wpływ na GPW?
WIG20 na za sobą całkiem udany okres. Odejście z rejonu 2044 pkt. w rejon 2220 pkt. podniosło indeks o około 8,6 procent. Na rynku głodnym trendu wzrost o 10 procent jest godny uwagi i godny realizacji zysków. Nie brakuje jednak optymizmu wobec przyszłości, której dobry kształt gwarantować mają programy emerytalne. Cieniem na tym obrazie kładzie się kondycja banków przy niekorzystnych orzeczeniach sądów w sprawie kredytów frankowych i kondycja złotego. Naszym wykresem na niedzielę jest WIG20 wyrażony w dolarze amerykańskim, którego obraz powinien wzbudzać zaniepokojenie u zwolenników AT i świadomych wrażliwości rynku na kondycję złotego
Zapewne na rynku nigdy nie skończy się dyskusja, dlaczego spółki rosną i kiedy rosną oraz jaki wpływ na kondycję rynku mają atrakcyjność wyceń i perspektywy gospodarcze. Spór dotyczy jednak wydarzeń średniookresowych. W krótszych perspektywach na plan potrafią wybić się zmienne takie, jak atrakcyjność wycen dla inwestorów zagranicznych, którzy w swoich kalkulacjach muszą uwzględniać również przeliczenia walutowe. Dlatego z niepokojem patrzymy na zachowanie pary USDPLN, która w lutym spuściła sporo powietrza z rynkowego optymizmu w Warszawie.
Stała obecność na rynku powoduje, iż w pewnym momencie zaczyna chodzić się na skróty. Ogląda się raczej ulubione wskaźniki i przywiązuje do indeksów, które wcześniej oglądaliśmy. Proces jest zrozumiały i stosunkowo łatwo wytłumaczalny. Wykresy, które oglądamy każdego dnia rozumiemy lepiej i dokładniej pamiętamy konteksty przesileń. Dlatego czasami warto wyjść z pudełka własnych ograniczeń i spojrzeć na świat przez inny wskaźnik. Dobrym przykładem jest dolar i jego siła do innych walut.